Το φάντασμα του βεστιαρίου

P A T R I C K M c G R A T H 18 κι όταν ήταν χώρια. Ακόμα κι όταν αυτός βρισκόταν για παραστάσεις εκτός πόλης ήταν αχώριστοι – στο πνεύμα. Κι εξακολουθούσαν να είναι αχώριστοι. Ήταν μια ιδέα που η Τζόαν προσπαθούσε να μην την πολυσκέφτεται, αλλά μερικές φορές αναδυόταν με τόσο σαματά, ώστε αναγκα­ ζόταν να της δώσει σημασία παρά τη θέλησή της. Είχε ήδη συμβεί μία φορά, καθώς γυρνούσε στο σπίτι με το ποδή­ λατό της. Μια ξαφνική κραυγή στο σκοτάδι που λες και ξεπήδησε μέσ’ από τον λαιμό της σαν ψάρι, και, φυσικά, ήταν για τον Γκράισι, που ήταν νεκρός , ή έτσι ισχυρίζονταν τουλάχιστον, και την είχε αφήσει να τα βγάλει πέρα μόνη της με όλα, με τη ζωή που συνεχιζόταν, με τα προβλήμα­ τα της κόρης τους, με τα πάντα. Τον είχαν αποτεφρώσει, είχε αρχίσει να τον πενθεί, και τώρα για πρώτη φορά βρι­ σκόταν αντιμέτωπη όχι μονάχα με την απουσία του αλλά και με μια σιωπή που κάποτε τη γέμιζε αυτός ο απαράμιλ­ λος άνθρωπος, αχ ναι, ένας άνθρωπος τρυφερός, αστείος, πιστός με τον τρόπο του –ήταν ηθοποιός , καλέ, η Τζόαν δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις σ’ αυτό το θέμα–, αλλά αφοσιωμέ­ νος πέρα για πέρα… Δεν υπήρχε τέλος στα χαρίσματα που ανακάλυπτε σε αυτόν τώρα που ήταν νεκρός. Τι κι αν ήταν απότομος μαζί της μερικές φορές, αν ήταν οξύθυμος, αν ήταν μια κρύο μια ζέστη… Ήταν ο άντρας με τον οποίο είχε ζήσει είκοσι εφτά χρόνια, και η ίδια δεν ήταν και η πιο εύκολη γυναίκα. Και δεν της έλειπε μονάχα ο ίδιος, μα και το σίγουρο, καθαρό ένστικτό του για το πώς έπρεπε να μιλήσουν στη Βέρα, για το πόσο στα σοβαρά να πάρουν τις κρίσεις της· πάνω απ’ όλα, για το πώς να ηρεμήσουν την