Το φαντασματάκι της κλειδαρότρυπας

15 «Πού ήθελες να μένω; Αφού είμαι το φάντασμα της κλειδαρό- τρυπας!» Το είπε με κάποια υπερηφάνεια και μάλιστα τεντώθηκε λίγο προς τα πάνω καθώς μιλούσε. Έπειτα προσγειώθηκε στο γόνατο του Πάουλ και είπε: «Πού νομίζεις ότι ζουν τα φαντάσματα;». «Σε παλάτια». «Το έχεις δει το σπίτι μου; Σωστό παλάτι είναι». «Εννοώ μεγάλα παλάτια. Ή κάστρα. Σαν αυτά που μένουν οι βασι- λιάδες και οι ιππότες και οι πυργοδέσποινες». «Είσαι βασιλιάς μήπως;» ρώτησε το φαντασματάκι. «Όχι βέβαια, εγώ είμαι ο Πάουλ». «Α, ο Πάουλ. Αυτό τι είναι ακριβώς; Κάτι σαν ιππότης;» «Μη λες ανοησίες, Πάουλ είναι το όνομά μου. Έτσι με λένε. Εσένα;» Το φαντασματάκι ανασήκωσε ελαφρώς το χέρι του και είπε: «Δε με λένε». «Σε λένε Δε Με Λένε ; Δεν έχεις κανονικό όνομα;» Το φαντασματάκι ανασήκωσε τους ώμους. «Δεν ξέρω. Νομίζω... νομίζω πως με λένε Καραπιτσιλιτιζομάου». «Αυτό δεν είναι όνομα» είπε ο Πάουλ. «Γιατί όχι; Ακούγεται πολύ μεγαλοπρεπές και τρομαχτικό» είπε το φαντασματάκι και άπλωσε τα χέρια του προσπαθώντας να φα- νεί απειλητικό. Πήρε το πιο σοβαρό του ύφος, τέντωσε τη γροθιά του προς τα εμπρός και άρχισε να πετάει πέρα δώθε πάνω από το πόδι του Πάουλ: «Τρέμε κόσμε! Και εσείς, βασιλιάδες και ιππότες και Πάουλ και όλοι σας, έρχεται ο Καραπι... εεε... Πώς είπαμε ότι με λένε;». «Δεν ξέρω» είπε ο Πάουλ.