Το φαντασματάκι της κλειδαρότρυπας

11 «Καλά ήταν» είπε ο Πάουλ «αλλά από σήμερα ξεκίνησε πάλι το σχολείο». «Βρε που να πάρει η ευχή!» αναφώνησε η κυρία Βίλχελμ. «Σχολείο λοιπόν! Μαύρα χάλια, ε;» «Δεν είναι και το καλύτερό μου» είπε ο Πάουλ, που στην πραγ- ματικότητα έβρισκε το σχολείο εντελώς χάλια. Δεν τον ενοχλούσαν τα μαθήματα τόσο, ούτε και ο δάσκαλος – όχι, ο κύριος Αμπερμάιερ ήταν καλός. ΟΤιμ και ο Τομ ήταν το πρόβλημα, που τον πείραζαν κα- θημερινά. Και βέβαια το ότι στο διάλειμμα έφερνε βόλτες στην αυλή ολομόναχος – αλλά αυτό δεν ήθελε να το θίξει. «Φεύγω, γιατί έχω διάβασμα» είπε. «Αντίο, κυρία Βίλχελμ!» «Γεια σου, Πάουλ!» είπε εκείνη. Ο Πάουλ ανέβηκε άλλους δύο ορόφους, κλινγκκλινγκκλονγκ , ώσπου έφτασε στο διαμέρισμα που έγραφε Φέλμαν . Έμενε εκεί μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά του. Οι τρεις τους αποτελούσαν την οικο- γένεια Φέλμαν. Ο Πάουλ έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά και ετοιμάστηκε να ξε- κλειδώσει, όταν άκουσε μια σιγανή φωνούλα: «Άουτς! Άου, άου, άου! Τι είναι αυτό;». Ο Πάουλ σταμάτησε και αφουγκράστηκε. Κάποιος ήταν στο σπίτι. Περίεργο, αυτή η φωνή δεν ήταν των γονιών του – και ακουγόταν κά- πως παιδική. Κοίταξε γύρω του. Δεν είδε κανέναν στις σκάλες. Έβαλε το αυτί του στην πόρτα. Πάλι τίποτα. Κούνησε το κλειδί στην κλειδα- ρότρυπα. «Όι, όι, όι, όι» ακούστηκε η φωνή. «Πώς βρέθηκε εδώ αυτό το κο- ντάρι;» Ο Πάουλ τράβηξε το κλειδί, έβαλε το μάτι του στην κλειδαριά και