Το φαντασματάκι της κλειδαρότρυπας

22 Ο κύριος Ρίτσε ήταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας τους και αναλάμβανε όλες τις επισκευές. «Α» είπε ο Πάουλ. «Κατάλαβα. Και πότε θα γίνει αυτό;» «Αυτό δε σας λέω; Την Παρασκευή. Σε τρεις μέρες». «Α, ναι; Την Παρασκευή;» ρώτησε ο μπαμπάς. «Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως δε με ακούει κανείς εδώ μέσα!» απάντησε θυμωμένη η μαμά. «Ναι, λοιπόν, την Παρασκευή που μας έρχεται!» Ο Πάουλ χαμήλωσε το βλέμμα του στο πιάτο με τα λασπωμένα μακαρόνια και τη θάλασσα από κέτσαπ χωρίς να μιλήσει. Οι τρεις τους συνέχισαν να τρώνε σιωπηλοί, ώσπου η μαμά είπε: «Πάουλ, εγώ και ο μπαμπάς θα φύγουμε για λίγο, πρέπει να πάμε στη συγκέντρωση γονέων». «Τι πράγμα;» είπε ο μπαμπάς του Πάουλ. «Για σήμερα ήταν;» «Ναι και είναι η τρίτη φορά που σου το λέω. Μα τι στο καλό έχεις πάθει;» «Τίποτα, τίποτα» είπε ο μπαμπάς του Πάουλ με έναν τόνο τόσο επι- τηδευμένα ξένοιαστο, που ακούστηκε περίεργος. Κάτι δεν πήγαινε καλά με τον μπαμπά, αλλά κανείς δεν το πρόσεξε: ο Πάουλ σκεφτό- ταν συνέχεια τον Ζίπελ και η μαμά ήταν θυμωμένη, γιατί κανείς δεν της έδινε σημασία όταν μιλούσε. Μετά από λίγο ρώτησε τον Πάουλ αν μπορούσε να μείνει μόνος του όση ώρα θα έλειπαν στο σχολείο. «Φυσικά, κανένα πρόβλημα» απάντησε εκείνος. «Είσαι σίγουρος;» «Ναι, εννοείται» είπε ο Πάουλ «και θα ετοιμαστώ μόνος μου για ύπνο».