Το φαντασματάκι της κλειδαρότρυπας

20 «Ε... τι;» είπε ο μπαμπάς σαν να μην είχε ακούσει καλά. «Γιατί;» «Αφού σ’ το είπα και στο τηλέφωνο» απάντησε η μαμά. «Θα έρθει ο άνθρωπος να μας αλλάξει την κλειδαριά». «Τιιι;;» ξεφώνισε ο Πάουλ, και το πιρούνι με την άμορφη μάζα μα- καρονιών έπεσε από το χέρι του. «Ποια κλειδαριά;» «Της κύριας εισόδου» είπε η μαμά. «Θέλουμε να την αλλάξουμε από καιρό». «Μα είναι όμορφη η κλειδαριά μας!» φώναξε ο Πάουλ. «Όμορφη η κλειδαριά μας; Άλλο πάλι κι αυτό!» είπε έκπληκτη η μαμά. «Είναι η αγαπημένη μου κλειδαριά!» φώναξε ο Πάουλ. «Αλήθεια τώρα! Δεν έχω δει καλύτερη. Έχει αυτή την υπέροχη μεγάλη τρύπα, που σε αφήνει να δεις μέσα. Και... και κάνει κι έναν πολύ όμορφο θόρυβο, όταν βάζεις το κλειδί και το γυρίζεις. Και μυρίζει και πολύ ωραία». Η μαμά και ο μπαμπάς αλληλοκοιτάχτηκαν. «Μα είναι πολύ παλιά» είπε ο μπαμπάς. «Και τεχνικά εντελώς ξεπε- ρασμένη. Τώρα πια έχουν βγει κλειδαριές ασφαλείας, που...» «Μα εσάς σας αρέσουν τα παλιά πράγματα!» τον διέκοψε ο Πάουλ. «Οι καρέκλες στο σαλόνι, για παράδειγμα, που μου λέτε να τις προ- σέχω και ότι είναι όμορφες, ακριβώς γιατί είναι παλιές. Και οι όπερες της μαμάς είναι παμπάλαιες, και λέτε πως είναι η ωραιότερη μουσική του κόσμου». «Ο ρόλος της κλειδαριάς δεν είναι να ηχεί όμορφα, αλλά να λει- τουργεί. Και η δική μας δεν το κάνει. Κάθε φορά που βάζεις μέσα το κλειδί, μαγκώνει. Τόσο καιρό λέμε να την αλλάξουμε! Ε, σήμερα πήγα επιτέλους στον κύριο Ρίτσε και το κανόνισα».