Το εξπρές των αρουραίων

7 1 Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 1947 – Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου 1947 Τ ίποτα δεν ήταν πιο κρύο από τον θάνατο. Κάνοντας αυτή τη σκέψη, η Ούρσουλα έσφιξε πάνω της την πλεκτή ζακέτα. Τα χρόνια του πολέμου, όταν εργαζόταν στο νοσοκομείο, είχε δει πολύ συχνά να πεθαίνουν άνθρωποι μπροστά στα μάτια της. Οι τελευταίοι σπασμοί, ο αέρας που έβγαινε από τους πνεύμονες ενεργοποιώντας τις φωνητικές χορδές και ακουγόταν κάπως σαν στεναγμός, το σταδιακό πάγωμα του σώματος – τα ήξερε όλα αυτά. Μέχρι τώρα αυτό συνέβαινε σε άγνωστους ανθρώπους, κατά την άσκηση του επαγγέλματός της. Εδώ και λίγα λεπτά αυτό το αόρατο όριο δεν υπήρχε πια. Γιατί τώρα είχε λάβει χώρα ξαφνικά στο ίδιο της το σπίτι ένα βίαιο περιστατικό. Η Ούρσουλα είχε μείνει εμβρόντητη στη σκηνή του εγκλήματος στο καθιστικό. Επειδή το διαμέρισμα δεν είχε μπαλκόνι, είχε τεντώσει λεπτά σχοινιά διαγώνια στο δωμάτιο για να στεγνώσει η μπουγάδα της τη νύχτα. Ένας λευκός θόλος από υγρά σεντόνια, στο πάτωμα ένα κομμένο σχοινί και ένα τσαλα­ κωμένο σεντόνι. Ακριβώς μπροστά στα πόδια της, στο φως του γυμνού γλόμπου ήταν κουλουριασμένο ένα πτώμα. Η Ούρσουλα ανάσαινε σπασμωδικά. Τι είχε συμβεί τώρα με τον Κόνραντ, τον άντρα της; Πώς είχαν φτάσει τα πράγματα ως εδώ;