Το εξπρές των αρουραίων

H A R A L D G I L B E R S 22 έβγαλε το κράνος του για να σκουπίσει με ένα μαντίλι το ιδρω­ μένο μέτωπό του. Μόλις τον είδε για πρώτη φορά με το κεφάλι ακάλυπτο, ο Οπενχάιμερ τον θυμήθηκε. Τον γνώριζε πράγματι αυτό τον νεαρό άντρα. Στην αρχή ο Οπενχάιμερ έμεινε άφωνος. Ήταν ο Κοντούλης Χανς , ένα από τα τσιράκια του Βαρύ Έντε. Ο κακοποιός προ­ σπαθούσε τώρα στα γεράματα να εγκαταλείψει τις παράνομες δραστηριότητες, όμως ο Οπενχάιμερ δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι κάπου κάπου θα έκανε και κάποια στραβοτιμονιά. Ο Χανς ήταν ένα από τα μέλη της συμμορίας του. Και τώρα καθόταν μπροστά στον Οπενχάιμερ φορώντας τη στολή του αστυνομικού. Ο Οπενχάιμερ δεν ήξερε πώς έπρεπε να αντιδράσει. Παρόλο που τον είχε αναγνωρίσει και ο Χανς, μπροστά στον άλλο συνά­ δελφο έκανε σαν να μην ήξερε τίποτα. Πάντως δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα να κοιτάζει τον Χανς αποσβολωμένος. Για να κερδίσει χρόνο, ξερόβηξε και προσηλώθηκε στις σημειώσεις του. Αν ρωτούσε τον Χανς τι γύρευε στην αστυνομία, διακινδύ­ νευε να αποκαλυφθεί και η δική του σχέση με τον Έντε. Στο παρελθόν χρησιμοποιούσε τον πεπειραμένο κακοποιό ως χαφιέ. Στα χρόνια του πολέμου και τους πρώτους μήνες μετά την κα­ τάληψη του Βερολίνου από τους Συμμάχους ο Έντε ήταν –από μια ειρωνεία της τύχης– ένας από τους λίγους ανθρώπους που είχαν στηρίξει τον Οπενχάιμερ. Ο κακοποιός, μάλιστα, του είχε σώσει τη ζωή, προσφέροντάς του καταφύγιο σε μια από τις αποθήκες του. Το γεγονός ότι ο Οπενχάιμερ, ως Εβραίος, είχε καταφέρει να ξεφύγει από τον μηχανισμό εξόντωσης των εθνι­ κοσοσιαλιστών το χρωστούσε εν μέρει και στον Έντε. Παρ’ όλη την ευγνωμοσύνη που ένιωθε απέναντί του, ήξερε ότι τώρα που είχε επανέλθει στην υπηρεσία ως επιθεωρητής της Δίωξης Εγκλήματος έπρεπε να αποφεύγει τις πολλές επαφές με στοι­ χεία του υποκόσμου.