Το εξπρές των αρουραίων

H A R A L D G I L B E R S 14 σπαθούσε να κρατήσει το μπουλούκι μακριά χειρονομώντας έντονα. Κρίνοντας από την έκφραση του προσώπου του, ήταν φανερό ότι ο σχεδόν δίμετρος νεαρός αστυνομικός, παρά το εντυπωσιακό ύψος, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Ο Οπεν­ χάιμερ αναρωτήθηκε πώς είχαν καταφέρει να βρουν γκριζογά­ λανη στολή στο μέγεθος αυτού του γίγαντα. Αντί να ασχοληθεί περαιτέρω με τη λύση του αινίγματος, έδειξε στον αστυνομικό το σήμα του. Αυτός φάνηκε να διστάζει για μια στιγμή· ύστερα μια λάμψη φάνηκε στο βλέμμα του. Ο Οπενχάιμερ είχε κι εκείνος την εντύπωση ότι κάπου είχε ξαναδεί τον θεόρατο αστυνομικό, όμως όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν είχε τον χρόνο να θυμη­ θεί από πού τον ήξερε. Όταν ο αστυνομικός άφησε αυτόν και τον Βέντσελ να μπουν στο διαμέρισμα, το σύντομο σάστισμα είχε ξεχαστεί. Ο Οπενχάιμερ είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται ότι έπρε­ πε να ασχοληθεί με μια υπόθεση. Από τον διάδρομο μπορούσε να δει όλο το διαμέρισμα, το οποίο έδειχνε μισοάδειο. Αριστερά και δεξιά στον διάδρομο υπήρχαν πόρτες που οδηγούσαν στην κουζίνα και στο μπάνιο. Απέναντι από την εξώπορτα ήταν η κρεβατοκάμαρα και ακρι­ βώς δίπλα το καθιστικό, όπου ήταν μαζεμένα κάποια άτομα. Ο Οπενχάιμερ μπήκε στο δωμάτιο έχοντας τις αισθήσεις σε επιφυλακή. Η βαριεστημάρα του είχε εξαφανιστεί ως διά μαγείας, γιατί ήξερε πόσο σημαντική ήταν η πρώτη εντύπωση από τον τόπο όπου είχε διαπραχθεί ένα έγκλημα. Δίπλα στην πόρτα του δωματίου στεκόταν ένας αστυνομικός και επιτηρούσε δυο τρο­ μαγμένους ανθρώπους. Μια γυναίκα έστεκε όρθια σαν να εκλι­ παρούσε μπροστά από τον μοναδικό καναπέ. Ένας άντρας με γυμνό το πάνω μέρος του κορμιού του ήταν ξαπλωμένος και βογκούσε από τον πόνο. Ένας ηλικιωμένος άντρας με γκρίζο μουστάκι φρόντιζε την πληγή που αιμορραγούσε. Όταν ο γιατρός άκουσε τα βήματα του Οπενχάιμερ, στράφηκε