Το δικαίωμα στην τεμπελιά

to δικαιωμα στην τεμπελια 15 κά με τους αυτόχθονες των νησιών της Ωκεανίας, ο λόρδος Τζορτζ Κάμπελ γράφει: «Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να σε εκπλήσσει περισσότερο με την πρώτη ματιά. Το δέρμα τους λείο και μ’ ένα χρώμα σχεδόν χάλκινο, τα μαλλιά τους χρυσά και σγουρά, τα πρόσωπά τους όμορφα και χαρωπά · με άλλα λόγια, ολόκληρη η ύπαρξή τους συνιστά ένα νέο και λαμπερό δείγμα του genus homo (ανθρώπινου γένους) · η εμφάνισή τους έδινε την εντύπωση μιας ράτσας ανώτερης από τη δική μας». Οι πολιτισμένοι της αρχαίας Ρώμης, οι Καίσαρες, οι Τάκιτοι, παρατηρούσαν με τον ίδιο θαυμασμό τις γερμανικές κοινο- τικές φυλές που κατέτρεχαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έτσι και ο Τάκιτος, όπως ο Σαλβιάνος, ο κληρικός του 5 ου αιώνα που τον αποκαλούσαν δάσκαλο των επισκόπων , έφερνε τους βαρβάρους ως παράδειγμα στους πολιτισμένους και στους χριστιανούς: «Ανάμεσα στους βαρβάρους, που είναι πιο αγνοί από εμάς, φαινόμαστε αναίσχυντοι. Πολύ περισσότερο, οι βάρβαροι έχουν πληγεί από τις αναισχυντίες μας, οι Γότθοι δεν ανέχονται να υπάρχουν στους κόλπους τους ακόλαστοι ομοεθνείς · ανάμεσα σ’ αυτούς, μόνοι οι Ρωμαίοι, λόγω του θλιβερού προνομίου της εθνικότητας και του ονόματός τους, έχουν το δικαίωμα να είναι διεφθαρμένοι. (Η παιδεραστία είχε τότε μεγάλη πέραση στους ειδωλολάτρες και τους χρι- στιανούς…) Όσοι καταπιέζονται από αυτή την κατάσταση πη- γαίνουν στους βαρβάρους για να βρουν λίγη ανθρωπιά κι ένα καταφύγιο» ( De Cubernatione Dei ). Ο γηραιός πολιτισμός και ο νεοφυής χριστιανισμός διέφθειραν τότε τους βαρβάρους του αρχαίου κόσμου, όπως τώρα ο γερασμένος χριστιανισμός Αν στην πολιτισμένη Ευρώπη μας θέλουμε να βρού- με ένα ίχνος του έμφυτου κάλλους του ανθρώπου, πρέ- πει να το αναζητήσουμε σε χώρες όπου οι οικονομικές προκαταλήψεις δεν έχουν ακόμη εκριζώσει το μίσος