Το δεξί χέρι

14 Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Α Ν Δ Ρ Ι Ω Τ Α Κ Η Σ δύο μέρες να το σκεφτώ και το κλείσαμε περικυκλωμέ­ νοι και οι δυο από τις προσδοκίες, τους φόβους και τους ενθουσιασμούς μας. Τότε ζούσα ήδη έξι χρόνια στο Παρίσι χωρίς φίλους, συντρόφους ή συγγενείς. Δούλευα ακατάπαυστα διά ψηφιακής αλληλογραφίας με την Ελλάδα γράφοντας εργασίες για φοιτητές, γεγονός που γενικά με έκανε να ντρέπομαι. Αλλά ήταν προσοδοφόρος δουλειά και είχε το πλεονέκτημα των ελάχιστων μετακινήσεων από το σπίτι, με την εξαίρεση μερικών σποραδικών επισκέψεων σε ίντερνετ καφέ και πιο σπάνια σε πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες. Είχα ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό στο Παρίσι και ήμουν απομονωμένος από τον κόσμο, απέ­ χοντας ακόμα και από το ίντερνετ, συνειδητά. Ζούσα μια σχεδόν ασκητική ζωή, κολλημένος, θα μπορούσε να πει κάποιος, στον διόλου φωτογενή μου βάλτο. Ο λόγος που είχα αποφασίσει να μην επιστρέψω στην Ελλάδα, πα­ ρόλο που το ήθελα όλο και περισσότερο εκείνο τον και­ ρό της μοναξιάς και της απομόνωσης, ήταν τα μηνύμα­ τα ενός τύπου ονόματι Τζον Μάνος, ο οποίος τρία χρό­ νια περίπου πριν από το τηλεφώνημα της Σωτηρίας μού είχε στείλει μια σειρά ιμέιλ που είχαν υποκλαπεί –άγνω­ στο πώς– από τον σκληρό μου δίσκο. Το αποκορύφωμα ήρθε με το τρίτο μήνυμά του, με ένα βίντεο όπου φαι­ νόμουν καθαρότατα να αυνανίζομαι μπροστά στον υπο­ λογιστή μου. Το σοκ που έζησα εκείνες τις μέρες ήταν ανείπωτο. Πέρασα από πολλές, ακραίες και εκρηκτικές, ψυχικές καταστάσεις, βίωσα απόλυτο τρόμο, θύμωσα