Το δεξί χέρι

13 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι πολίτη με πτυχία και σπουδαιοφανείς συστάσεις. Κι είμαι και Λέων. Τα γράφω αυτά εδώ, στην αρχή, για να μην παρασύρω το αναγνωστικό κοινό σε ερμηνείες που δεν μου αξίζουν. Αυτή είναι η μαρτυρία μου, έχω την ευθύνη της κάθε λέξης μου, και τα δημοσιοποιώ όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί έτσι μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξουν απαντήσεις στα κρίσιμα ζητήματα που προ­ έκυψαν όταν έτυχε να αναμειχθώ στα πράγματα της χώρας. Εσύ, τώρα, αναγνώστη με τις λογοτεχνικές αξιώ­ σεις, προετοιμάσου να μπεις στα ενδότερα της μετριό­ τητας, κι αν περιμένεις κάτι περισσότερο από ένα μέτριο ύφος και μια μέτρια γλώσσα, θα αυταπατηθείς. Παρόλο που έχουν περάσει μόνο πέντε χρόνια από την τελευταία δημόσια εμφάνισή μου, στα μάτια μου μοιάζει σαν να έχει περάσει ολόκληρη ζωή. Ήταν θυμά­ μαι νωρίς το πρωί, αρκετά πριν από τις δέκα, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ένιωσα μεγάλη έκπληξη που ήταν η Σωτηρία –κανείς δεν μου τηλεφωνούσε τότε– και της το είπα, καθώς με ξύπνησε (είναι αλήθεια ότι για πολλά χρόνια συνήθιζα να ξυπνάω αργά). Μου είπε ένα αστείο για τους Λέοντες και την αγάπη τους για τον πρωινό ύπνο και μπήκε χωρίς περιστροφές στο θέμα. Είπε κατά λέξη ότι αναλάμβανε την αρχηγία του κόμ­ ματος, διότι είχε μόλις πεθάνει ο προηγούμενος αρχηγός, γεγονός που μου επιβεβαίωσε το γαλλικό ραδιόφωνο λίγο μετά, και ήθελε επειγόντως να πάω στην Αθήνα προκειμένου να γίνω σύμβουλός της και να στελεχώσω, μαζί με άλλους, το πολιτικό της γραφείο. Μου έδωσε