Το δεξί χέρι

11 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι ξέρω από πού αντλώ το θάρρος, πιθανόν ευθύνεται το εκκωφαντικό δημόσιο στραπάτσο. Θα μπορούσα πολύ απλά να είχα αρνηθεί. Είναι κά­ τι που μ’ έχει βασανίσει πολύ τα τελευταία πέντε χρό­ νια. Τι θα γινόταν αν αγνοούσα το λαχείο; Θα είχε εξε­ λιχθεί κάτι διαφορετικά; Πολύ αμφιβάλλω. Αν δεν έπαιρ­ να τη θέση εγώ, θα την έπαιρνε κάποιος άλλος που μπορεί να ήταν ακόμα πιο ανίδεος από εμένα. Έτσι λειτουργεί εδώ το σύστημα, ασύμμετρα. Τα κριτήριά μας είναι θολά και συχνά παράλογα. Το κοινωνικό ασαν­ σέρ της χώρας λειτουργεί με τα φρένα σπασμένα. Μπο­ ρεί να βρεις στην κορυφή της ιεραρχίας έναν στόκο ταπεινής καταγωγής και στον πάτο μια μεγαλοαστική ιδιοφυΐα να εργάζεται στην πιο άχαρη δουλειά. Προφα­ νώς αυτό δεν με αθωώνει. Υπό κανονικές συνθήκες, σ’ ένα κανονικό κράτος, στη θέση μου θα έπρεπε να βρι­ σκόταν ένα πολύ ικανότερο πρόσωπο, με περισσότερη ενσυναίσθηση, ευφυΐα και δεξιότητες. Ένας πιο επαρκής επαγγελματίας, χωρίς την κολοσσιαία μου ματαιοδοξία, ένας καλός τεχνοκράτης ας πούμε, από αυτούς που λοιδορούνται συστηματικά σ’ αυτή τη χώρα, θα είχε βοηθήσει σίγουρα την κατάσταση πολύ περισσότερο από εμένα. Δεν αρνήθηκα την πρόταση γιατί κολακεύτηκα και είπα αυτό που λένε όλοι σε αντίστοιχες περιπτώσεις: «Γιατί όχι εγώ;» (κι έτσι καταλήγουμε να έχουμε ακό­ μα και στόκους πρωθυπουργούς – όχι βέβαια μόνο στην Ελλάδα). Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Ήμουν ένας αδύ