Το δεξί χέρι

29 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι υπερασπιστώ ισότιμα τον εαυτό μου. Σχηματίσατε γύ­ ρω μου μια αγέλη και με κανιβαλίσατε. Και τι έλεγα; Ότι η γενικευμένη ανωνυμία στο ίντερνετ μπορεί να φέρει μεγάλα προβλήματα, ότι ευνοεί φασιστικά φαι­ νόμενα. Κι εσείς τι κάνατε; Το επιβεβαιώσατε! Με λι­ ντσάρατε με ψηφιακές πέτρες». Είχα χάσει τα λόγια μου. Ψέλλιζα κάτι ασυνάρτητες ψιλοεπιθετικές, ψιλοηθικολογικές κουβέντες, αδυνατώντας να πω το μόνο που θα είχε νόημα εκείνη τη στιγμή, μια απλή συγγνώμη. Ευτυχώς, φαίνεται ότι μιλούσε το βλέμ­ μα μου ή ότι ο συνομιλητής μου ήταν καλός άνθρωπος. «Δεν πειράζει» μου είπε ο Παραστατάκης «περα­ σμένα ξεχασμένα. Η Σωτηρία μού είπε ότι είσαι εξαι­ ρετικό παιδί και την εμπιστεύομαι απόλυτα. Πιστεύω ότι θα γίνουμε ανίκητη ομάδα. Είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουμε και τις εκλογές». «Ακριβώς αυτό λέω κι εγώ!» είπε η Σωτηρία, που βρέθηκε αθόρυβα μόλις ένα βήμα πίσω μου. Φιληθήκα­ με και αγκαλιαστήκαμε θερμά. Μου μύρισε τσιγαρίλα. «Α στο διάολο» είπα «άρχισες το κάπνισμα;». «Πιάνουμε δουλειά;» είπε με το γνωστό πρόσχαρο ύφος της. Η Σωτηρία είχε αλλάξει πολύ, ακόμα και εμφανισιακά. Τα μαλλιά της ήταν πιο λαμπερά, το πρόσωπό της πιο σφιχτό, το σώμα της γεμάτο σφρίγος. Είχε αρχίσει να καπνίζει πούρα, αλλά μόνο μπροστά στους πολύ οικείους