Το δεξί χέρι

28 Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Α Ν Δ Ρ Ι Ω Τ Α Κ Η Σ «Ναι» είπα ψιθυριστά «μας απορρόφησε όλους το σύστημα». Ήταν σαν να κατάπινα υδράργυρο. Ο Παραστατάκης σύμβουλος της Σωτηρίας. «Είσαι ο “Καρλ Μαρξ”, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε. «Ναι, εγώ είμαι» συνέχισα ψιθυρίζοντας. Ήμουν αποσβολωμένος, πραγματικά δεν ήξερα τι να πω. Καμία τακτική, ούτε η ειρωνεία ούτε ο σαρκασμός ούτε τίποτα, δεν μπορούσε τώρα να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. «Σε διάβαζα. Και ειλικρινά σε εκτιμώ. Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι μ’ έχεις αδικήσει σε κάποια σχόλια που έχεις αφήσει στο μπλογκ μου». «Ε, κοίτα…» ξεκίνησα να λέω μασώντας τα λόγια μου. «Δεν σου κρατάω κακία. Ήταν μια δύσκολη περίοδος εκείνη. Είχε ενορχηστρωθεί επίθεση εναντίον μου και ήταν δύσκολο να διαφοροποιηθεί κάποιος από την κοι­ νότητα, ακόμα κι αν το ήθελε. Δεν κρατάω κακία όμως. Άλλωστε, αν θυμάμαι καλά, εσύ είχες αφήσει ένα ή δύο σχόλια μόνο. Ήταν κάπως μνησίκακα… έχει βέβαια πε­ ράσει καιρός από τότε, αλλά αναρωτιέμαι, ρε παιδί μου, γιατί τόσο μίσος;…» «Ήταν, όπως λες, μια δύσκολη φάση. Το παρατρα­ βούσες όμως κι εσύ». «Χμ…» έκανε «εγώ απλώς έλεγα την άποψή μου, Πέτρο. Εσείς μου επιτεθήκατε πραγματικά σαν θηρία σε αρένα. Δεν μπορούσατε να γνωρίζετε ποιος είμαι ούτε πώς ένιωθα. Δεν μου δίνατε καν την ευκαιρία να