Το δεξί χέρι

25 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι όμως σιγουρεύτηκα ότι πίσω από τη λύπη της βρισκόταν η τοξικοεξάρτηση του αδελφού μου. Είχα μεγάλη σκο­ τούρα στο μυαλό μου με αυτό που πήγαινα να κάνω, κι ενώ ήθελα να της ζητήσω πληροφορίες για την κατά­ σταση του αδελφού μου, δεν το έκανα. Έλεγα στον εαυτό μου να κάνει υπομονή μέχρι να ομαλοποιηθεί η δική μου κατάσταση, και να αναζητήσουμε μαζί μια λύση, κάτι που θα αργούσε πολύ. Προσγειώθηκα στο γραφείο της Σωτηρίας αγχωμένος, αλλά με διάθεση όρεξης και αισιοδοξίας, μια χειμωνιά­ τικη και κρύα Δευτέρα, μ’ έναν δυσοίωνο ουρανό να σκεπάζει το αθηναϊκό σκηνικό. Λίγο πριν είχα μπει στο ίντερνετ και είχα αγοράσει τις υπηρεσίες μιας εταιρείας που έσβησε όλα τα ψηφιακά μου ίχνη από το παρελθόν, τους λογαριασμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το μπλογκ, τις αναζητήσεις, τα πάντα, για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Η Σωτηρία έλειπε από το γραφείο της. Ο χώρος, ασφυκτικά γεμάτος από άγνωστα σ’ εμένα πρόσωπα, μου προκάλεσε ξαφνικά ένα αίσθημα πνιγμού, που ευ­ τυχώς ήταν παροδικό. Γραμματείς, σύμβουλοι, κομμα­ τικά στελέχη, σκυφτοί σε οθόνες εθελοντές, με μέσο όρο ηλικίας τα είκοσι πέντε, περιφέρονταν στους διαδρόμους και στα γραφεία με μια αίσθηση κατεπείγοντος, φορού­ σαν όλοι κάζουαλ ρούχα και δεν έδιναν καθόλου την εντύπωση ότι δούλευαν σε πολιτικό γραφείο. Για μια