Το δεξί χέρι

23 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι ηγέτιδας, θα άρπαζα την ευκαιρία από τα μαλλιά (πα­ ρεμπιπτόντως, αν κάτι με τρέλαινε επάνω της, αυτό ήταν τα σκούρα, ίσια, μαύρα της μαλλιά). Την κάλεσα το αμέσως επόμενο πρωινό για να της το ανακοινώσω και έδειξε να χαίρεται πραγματικά πο­ λύ. Σαν παιδί έκανε. Φώναζε, γελούσε, τραγουδούσε. Ώρες ώρες η Σωτηρία έμοιαζε πραγματικά αθώα. Ίσως τελικά αυτό να ήταν το μεγαλύτερο προσόν, αλλά και η αχίλλειος πτέρνα της. Μου είπε ότι, αν την αφήσουν, θα ονομάσει την καμπάνια της «Γέφυρα στο μέλλον». Εντυπωσιακά σύντομα ωστόσο σοβάρεψε και μου έδω­ σε νέα διορία, μία εβδομάδα αυτή τη φορά, για να εμ­ φανιστώ στο γραφείο της στην οδό Ακαδημίας και να πιάσουμε επειγόντως δουλειά. Σε πέντε μέρες βρισκόμουν στην Αθήνα, στο πατρικό μου στα Άνω Πετράλωνα. Ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι ύστερα από τόσα χρόνια βρισκόμουν ξανά στο παι­ δικό μου δωμάτιο, αν και με παρηγορούσε ένα άρθρο εφημερίδας που έπεσε τυχαία στα χέρια μου το οποίο επικαλούνταν μια έρευνα για τους Έλληνες που εγκα­ ταλείπουν τα πατρικά τους σπίτια αργότερα από κάθε άλλον Ευρωπαίο. Το σπίτι ουσιαστικά ήταν ακατοίκητο. Πριν μετακομίσει στο χωριό, η μάνα μου είχε αλλάξει τη διαρρύθμιση του χώρου, μετατρέποντας το δωμάτιο σε ένα υβρίδιο γυμναστηρίου και χώρου χειροτεχνίας. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να προσαρμοστώ, εξάλ