Το δεξί χέρι

22 Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Α Ν Δ Ρ Ι Ω Τ Α Κ Η Σ επιτέλους η ευκαιρία να κάνω κάτι αξιοσημείωτο στη ζωή μου, να βοηθήσω στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, να πραγματοποιήσω δηλαδή το ξεχασμένο εφη­ βικό μου όνειρο. Αν και πολλά κιλά πιο κυνικός, η φλό­ γα μέσα μου δεν είχε σβήσει. Η Σωτηρία ήταν ένα πρό­ σωπο που με ενέπνεε, ένας άνθρωπος που μπορούσα να πιστέψω. Για όλα είχε λύσεις και για όλα μπορούσε να δουλέψει εποικοδομητικά. Πίστευα ότι ήταν ο κα­ τάλληλος άνθρωπος για να ηγηθεί τη δεδομένη στιγμή, αν και φοβόμουν ότι ίσως και να προηγούνταν της επο­ χής της. Σε κάθε περίπτωση, ένιωθα πολύ τυχερός που τη γνώριζα. Εκεί, πάνω στη γέφυρα, με το ψυχρό αερά­ κι να μου δίνει σκαμπίλια στο μάγουλο, παρακολουθώ­ ντας την ορμητική ροή του ποταμού, πίστεψα ότι είχε έρθει η ώρα να συναντηθώ με το δικό μου κάρμα. Ανα­ τρίχιασα καθώς το σκεφτόμουν, αν και ο έμφυτος σκε­ πτικισμός μου δεν με άφηνε σε πλήρη ησυχία. Η χον­ δροειδής σωτηριολογική σκέψη μου υπαγόρευε ότι η Σωτηρία ήταν η σωτηρία μου και ίσως η σωτηρία της ίδιας της χώρας μου. Οι δύο μέρες της διορίας πέρασαν πολύ γρήγορα. Αποφάσισα να της απαντήσω θετικά, έχοντας παρασυρ­ θεί από την παρόρμηση μιας εσωτερικής φωνής που μου επαναλάμβανε ότι άξιζα, και ότι μπορεί να μην ήμουν ο σπουδαιότερος όλων αλλά ξεπερνούσα σίγουρα τους μισούς. Το μυαλό μου δεν ήθελε με τίποτα να σκεφτεί ότι ίσως και να ήμουν κάτω του μέσου όρου. Ναι, θα μετακόμιζα στην Αθήνα, θα γινόμουν σύμβουλος μιας