Το δεξί χέρι

21 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι πολύ, μια συνθήκη που θα μου ήταν πολύ δύσκολο να επιδιώξω πάλι από την αρχή. Ήμουν πια σαράντα πέντε χρονών, μόνος, χωρίς υποχρεώσεις προς τρίτους, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς ρίζες βαθιές. Αν το αποφάσιζα, ένας μόνο άνθρωπος εκτός της Σωτηρίας θα χαιρόταν με την επιστροφή μου στην Αθήνα, κι αυτός δεν ήταν παρά η μάνα μου. Ήταν ένα δύσκολο βήμα αυτό και έπρεπε να το κά­ νω ολομόναχος. Το βραδάκι μετά τη συνομιλία μας πή­ γα τη συνηθισμένη μου βόλτα στις όχθες του Σηκουάνα και, πάνω σε μια πρωτόγνωρη κρίση υπευθυνότητας, στάθηκα στην Pont des Arts για να σκεφτώ καλύτερα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, εξουσιοδοτώ­ ντας το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου να δουλέψει για μία φορά εντατικά, τη στιγμή που το δεξί δεχόταν έναν καταιγισμό αστραφτερών ερεθισμάτων από τα διερχόμενα τουριστικά ποταμόπλοια. Η γέφυρα στα πλαϊνά της κάγκελα ήταν γεμάτη λουκέτα υπόσχε­ σης αιώνιου έρωτα και φιλίας. Εκείνη τη μία και μονα­ δική φορά που με είχε επισκεφθεί στο Παρίσι η Σωτηρία είχαμε τοποθετήσει κι εμείς ένα λουκέτο (ένας αφρικα­ νός μετανάστης βρισκόταν, όπως πάντα, στο σωστό ση­ μείο πώλησης τη σωστή στιγμή) γελώντας, για να σφρα­ γίσουμε τη φιλία μας (και την καρμική μας σχέση, έλε­ γα εγώ). Τώρα το φαινόμενο είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όπως καθετί που ξεκινά για πλάκα και βρίσκει γρήγορα μιμητές. Με τη μετεγκατάσταση στην Ελλάδα θα μου δινόταν