Το δεξί χέρι

20 Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Α Ν Δ Ρ Ι Ω Τ Α Κ Η Σ είχε πει ότι είμαστε θιασώτες της κλινοπάλης των τά­ ξεων. Αλλά η συλλογική δράση διακόπηκε απότομα στο Παρίσι για λόγους που αγνοώ ακόμα κι εγώ ο ίδιος. Μια μέρα είπα ότι κουράστηκα να σώζω τον κόσμο και στα­ μάτησα, έτσι απλά. Κι έτσι απλά σταμάτησε η καριέρα μου ως ερασιτέχνη επαναστάτη της κλινοπάλης. Πώς θα μπορούσα λοιπόν τώρα μέσα σε μία μέρα να υποδυθώ τον σύμβουλο της μελλοντικής πρωθυπουργού; Τι ρόλο θα μπορούσα να παίξω εγώ στην κεντρική πο­ λιτική σκηνή, ένας εντελώς απομακρυσμένος από την πολιτική ζωή της χώρας πολίτης, ένας παρίας της δημό­ σιας σφαίρας; Σίγουρα είχα αρκετές γνώσεις πάνω σε πλείστα αντικείμενα, αλλά δεν είχα εντρυφήσει σε κάτι πραγματικά βαθιά. Ήμουν ο ορισμός της τσαπατσουλιάς. Τη στιγμή όμως που θα έπρεπε να συνειδητοποιώ τη μετριότητά μου, ένα ειρωνικό γύρισμα της τύχης, αυτής της μεθυσμένης θεότητας, επαναλαμβάνω, με καλούσε να αποδείξω τις υποτιθέμενες σπουδαίες ικανότητές μου, ικανότητες που θα επηρέαζαν δυναμικά το μέλλον της ταλαιπωρημένης πατρίδας μου. Στην πραγματικότητα ήμουν εντελώς ανέτοιμος για όλο αυτό. Ψυχικά και πρακτικά απροετοίμαστος που λένε. Ακόμα και η μετακόμιση στην Αθήνα μού φαινόταν άθλος. Δεν είχα πάρα πολλά πράγματα στο Παρίσι, αλλά ύστερα από έξι χρόνια ένα σχετικό άχθος το κου­ βαλούσα κι εγώ ο έρμος. Αν έπαιρνα την απόφαση, θα άφηνα πίσω μου μια οργανωμένη ζωή χωρίς εντάσεις και εκπλήξεις, μια συνθήκη για την οποία είχα κοπιάσει