Το δεξί χέρι

19 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι παρελθόν, που πάσχιζα αποτυχημένα να απωθήσω κά­ τω από το φτηνό χαλί του ΙΚΕΑ στο ενοικιαζόμενο παρισινό διαμέρισμα. Από την άλλη, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η καλύτερή μου φίλη, η μοναδική μου φίλη στην πραγματικότητα, θα γινόταν, εκτός απροόπτου, πρωθυπουργός της χώρας. Η Σωτηρία, μια λιονταρίνα με αρετές τσακαλιού, με συγκροτημένους γονείς, που μεγάλωσε με αγάπη, ασφάλεια και υποστήριξη, η φίλη μου από το πανεπιστήμιο, θα γινόταν πρωθυπουργός. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να το χωνέψω. Τη θυμόμουν στα αμφιθέατρα, στις κομματικές νεολαίες, να αμφισβη­ τούμε συνέχεια το καθεστώς, να ψάχνουμε καινούργιες αναφορές σε κείμενα και στοχαστές, να αναλωνόμαστε σε έντονους καβγάδες, να αναριγούμε στην προοπτική μιας νίκης στις φοιτητικές εκλογές με το ταπεινό σχήμα που κατεβαίναμε («Οι τραχείς οδοιπόροι» το είχαμε ονομάσει), αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο ότι θα έφτανε τόσο γρήγορα στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας. Από πολύ μικρός ήθελα να αφήσω το δικό μου στίγ­ μα στον κόσμο. Πριν εγκατασταθώ μόνιμα στο Παρίσι, είχα συμμετάσχει σε πλήθος κινηματικών ενεργειών, ακτιβισμών, καταλήψεων και διαδηλώσεων. Έβλεπα ακόμα και τον έρωτα μέσα από το συλλογικό πρίσμα, μάλλον για να αποκτώ πλεονέκτημα στο φλερτ με τα κορίτσια, αφού τους εξηγούσα εγκαίρως και περιπαθώς ότι η αληθινή ταξική αλληλεγγύη ξεκινά από το κρεβά­ τι με την ανταλλαγή των σωματικών υγρών. Ένας φίλος