Το δεξί χέρι

18 Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Α Ν Δ Ρ Ι Ω Τ Α Κ Η Σ διέπρεπε στην ψυχοθεραπεία. Είχε το χάρισμα να συν­ δέει το παρελθόν με το παρόν μέσα από την οικογε­ νειακή σου ιστορία και ήταν ειδήμων στην αναγνώριση μοτίβων, με έφεση σ’ εκείνα που προαναγγέλλουν σο­ βαρές ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις. Ποτέ δεν την εν­ διέφεραν πραγματικά, όσο κι αν το προσπάθησα, οι συναστρίες και οι καρμικές σχέσεις. Σ’ εμένα είχε δει έγκαιρα πόσο καταστροφική ήταν η επιρροή της σχέσης της μάνας με τον πατέρα μου και επέμενε ότι, αν ήθελα να κάνω την ανατροπή, θα έπρεπε να βρω μια γυναίκα να την εμπιστευτώ ακραία, ακόμα κι αν θεωρούσα ότι το ωροσκόπιό της ήταν ασύμβατο με το δικό μου. Ήταν πάντα πολύ ορθολογική στις κρίσεις της για μένα. Φυ­ σικά, όταν μου τα έλεγε αυτά, ήμουν εντελώς αρνητικός. Νομίζω ότι είναι πολύ συχνό ανθρώπινο φαινόμενο όταν σπεύδει ένα χέρι να σε βοηθήσει, εσύ να θες να το δα­ γκώσεις. Η πρόταση να δουλέψω μαζί της με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο. Δεν πίστευα ότι υπήρχε άνθρωπος που εκτιμούσε το πρόσωπό μου τόσο που να θέλει με κάποιον τρόπο να ενταχθώ στην προσπάθειά του και να συμβά­ λω με τις δικές μου δυνάμεις. Κατ’ αρχάς τότε δεν πί­ στευα καν ότι είχα δυνάμεις. Το πιο σύνηθες ήταν να νιώθω αδικημένος απ’ όλες κι απ’ όλους. Μπορεί να μην είχα ακόμη πλήρη επίγνωση της μετριότητάς μου και να ένιωθα ότι είχα κάποιες αξιοσημείωτες και ανεκμετάλ­ λευτες δυνατότητες, αλλά ήμουν μάλλον παραδομένος στη δίχως νόημα καθημερινότητά μου και στο ένοχο