Το δεξί χέρι

17 Τ Ο Δ Ε Ξ Ι Χ Ε Ρ Ι γυναίκες, δεν σκέφτηκα να της μιλήσω. Η τύχη όμως το ήθελε πολύ, κι έτσι μας σύστησε ένας συμφοιτητής μας (που δεν θυμάμαι πια καν το όνομά του) και γίναμε γρήγορα αχώριστοι, παρόλο που, όταν μου είπε ότι είναι κι εκείνη Λέων, προβληματίστηκα αρκετά. Θυμάμαι ότι από μακριά μού έδινε την εντύπωση μιας σκληρής και άκαμπτης γυναίκας, μα όταν την πλησίασα και παρα­ τήρησα στο στέρνο της μια φλέβα να πάλλεται, ένιωσα ότι αυτό το κορίτσι για κάποιον μεταφυσικό λόγο θα γινόταν ένας δικός μου άνθρωπος. Η Σωτηρία διέγνωσε γρήγορα τα προβλήματά μου και ανέλαβε αμέσως να με γιατρέψει, να με φέρει στον ίσιο δρόμο, να με κάνει άνθρωπο που λένε, και έγινε η καλύτερη νοσοκόμα μου. Εγώ προσπάθησα πολύ να γίνω ο αστρολόγος της, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα, κι ας λένε οι δημοσιογράφοι ό,τι θέλουν – η Σωτηρία διά­ βαζε μανιωδώς λογοτεχνία, όχι αστρολογικά περιοδικά. Όταν είχε έρθει για μία εβδομάδα ως τουρίστρια στο Παρίσι, μου είχε πει με ύφος γιατρού που ξέρει ότι ανακοινώνει δυσάρεστα νέα στον ασθενή πως τα προ­ βλήματά μου με τις γυναίκες οφείλονταν ξεκάθαρα στη μάνα μου και όχι στα άστρα, καθώς εκείνη ήταν που δεν με εμπιστεύτηκε ποτέ, που δεν με άκουσε ποτέ, που δεν με ένιωσε ποτέ, και αντ’ αυτού μια ζωή με χάιδευε σαν το μικρό της αγόρι, κάτι που βέβαια ήταν εντελώς αληθές. Γι’ αυτό και πονούσε. Η Σωτηρία ήταν σπουδαία ψυχολόγος. Αν δεν την κέρδιζαν οι σπουδές στην πολι­ τική επιστήμη και στη δημόσια διοίκηση, κάλλιστα θα