Το δέρμα

Η πανούκλα Ήταν οι ημέρες της «πανούκλας» στη Νάπολη. Κάθε απόγευ- μα στις πέντε, έπειτα από μισάωρη άσκηση στον σάκο της πυγμαχίας κι ένα ζεστό ντους στο γυμναστήριο του PBS, του Peninsular Base Section 1 , ο συνταγματάρχης Τζακ Χάμιλτον κι εγώ κατηφορίζαμε με τα πόδια προς τον ναό του Αγίου Φερδι- νάνδου, ανοίγοντας δρόμο με αγκωνιές ανάμεσα στο πλήθος το οποίο, από τα ξημερώματα έως την ώρα απαγόρευσης της κυ- κλοφορίας, συνωστιζόταν πολύβουο στην οδό Τολέντο 2 . Ήμασταν καθαροί, πλυμένοι, καλοταϊσμένοι, ο Τζακ κι εγώ, μέσα στο τρομερό ναπολιτάνικο πλήθος, το άθλιο, το βρόμικο, το πεινασμένο, το ρακένδυτο, που μελίσσια στρατιώτες των απελευθερωτικών στρατών, μια πανσπερμία φυλών, το έσπρω- χναν και το έβριζαν σε όλες τις γλώσσες και τις ντοπιολαλιές του κόσμου. Απ’ όλους τους λαούς της Ευρώπης, στον ναπολιτάνικο είχε πέσει τιμητικά ο κλήρος να απελευθερωθεί πρώτος · και για να γιορτάσουν ένα τόσο επάξια κερδισμένο έπαθλο, οι καημένοι μου οι Ναπολιτάνοι, έπειτα από τριών χρόνων πείνα, επιδημίες και σφοδρούς βομβαρδισμούς, είχαν αποδεχτεί πολύ ευχαρί- στως, και προς χάριν της πατρίδος, την πολυπόθητη κι επίζηλη δόξα να παίξουν τον ρόλο του νικημένου λαού, να τραγουδούν, να χειροκροτούν, να πηδούν από τη χαρά τους μες στα ερείπια των σπιτικών τους, να ανεμίζουν σημαίες ξένες, εχθρικές ίσαμε την προηγούμενη μέρα, και από τα παράθυρα να ραίνουν με άν- θη τους νικητές. Ωστόσο, παρά τον καθολικό και ειλικρινή ενθουσιασμό, δεν [ 13 ] 8734_DERMA 17-10-17 15:36 ™ÂÏ›‰·13