Το δέρμα

«This bastard people!» έλεγε μέσ’ από τα δόντια του ο συνταγ- ματάρχης Χάμιλτον ανοίγοντας δρόμο μες στο πλήθος. «Γιατί το λες αυτό, Τζακ;». Φτάνοντας στο ύψος του Αουγκουστέο 4 , στρίβαμε συνήθως, κάθε ημέρα, στην οδό Σάντα Μπρίτζιντα, όπου το πλήθος ήταν πιο αραιό, και σταματούσαμε μια στιγμή να πάρουμε ανάσα. «This bastard people» έλεγε ο Τζακ σιάζοντας τη στολή του, που είχε τσαλακωθεί από το τρομερό στριμωξίδι του πλήθους. «Don’t say that, μην το λες αυτό, Τζακ». «Why not? This bastard, dirty people». «Αχ, Τζακ! Είμαι κι εγώ ένας μπάσταρδος, είμαι κι εγώ ένας βρομιάρης Ιταλός. Αλλά καμαρώνω που είμαι ένας βρομιάρης Ιταλός. Δεν φταίμε εμείς που δεν γεννηθήκαμε στην Αμερική. Είμαι σίγουρος ότι θα ήμασταν bastard dirty people ακόμη κι αν είχαμε γεννηθεί στην Αμερική. Don’t you think so, Jack?» «Don’t worry, Μαλαπάρτε» έλεγε ο Τζακ «μη στεναχωριέ- σαι. Life is wonderful». «Ναι, η ζωή είναι μεγαλειώδης, Τζακ, το ξέρω. Αλλά μην το λες αυτό, don’t say that». «Sorry» έλεγε ο Τζακ χτυπώντας το χέρι του στον ώμο μου «δεν ήθελα να σε προσβάλω. Είναι τρόπος του λέγειν. I like Italian people. I like this bastard, dirty, wonderful people». «Το ξέρω, Τζακ, ότι τον αγαπάς αυτό τον φτωχό, δυστυχι- σμένο, υπέροχο λαό. Κανένας λαός στη γη δεν υπέφερε ποτέ τό- σο πολύ όσο ο ναπολιτάνικος. Βιώνει την πείνα και τη σκλαβιά είκοσι αιώνες τώρα, και δεν βαρυγκομάει. Δεν καταριέται κανέ- ναν, δεν μισεί κανέναν – ούτε καν τη μιζέρια του. Ο Χριστός ήταν Ναπολιτάνος». «Μη λες κουταμάρες» έλεγε ο Τζακ. «Δεν είναι κουταμάρα, Τζακ. Ναπολιτάνος ήταν ο Χριστός». «Τι έχεις πάθει σήμερα, Μαλαπάρτε;» έλεγε ο Τζακ κοιτάζο- ντάς με μέσα από τα αγαθά του μάτια. «Τίποτε. Τι να έχω πάθει;». [ 18 ] 8734_DERMA 17-10-17 15:36 ™ÂÏ›‰·18