Το δάγκωμα του φιδιού (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χολμς)

22 από τον ορίζοντα, σε ύψος ίσο με δύο δάχτυλα στην άκρη ενός τεντωμένου χεριού και τα άκρα της έμοιαζαν να τε- ντώνονται εκατέρωθεν, σαν χέρια που προσπαθούσαν να περικλείσουν το πλοίο. Το αλλόκοτο μπλαβί χρώμα της καταιγίδας είχε κάτι που έκανε το στομάχι του να ανακα- τεύεται από ανησυχία. Στο πρόσωπό του ένιωθε μια ζεστή αύρα από την κατεύθυνση της καταιγίδας. Παρατήρησε ότι το κατάστρωμα κάτω από τα πόδια του έκανε πιο έντο- να σκαμπανεβάσματα απ’ ό,τι πριν από μερικά δευτερό- λεπτα. Όταν κοίταξε την γκριζοπράσινη θαλάσσια μάζα, παρατήρησε ότι τα κύματα γίνονταν ολοένα και ψηλότε- ρα, με τον λευκό αφρό στις κορυφές τους να πετάγεται σαν τον αφρό από το ποτήρι της μπίρας και να αιωρείται πάνω από το νερό. «Άντρες! Όλοι στο κατάστρωμα!» φώναξε δυνατά μια τραχιά φωνή. Ο Σέρλοκ γύρισε και είδε τον κύριο Λάρ- τσμοντ που στεκόταν στο υπερυψωμένο τμήμα της πρύ- μνης. Δίπλα του ήταν ο Τζάκσον. «Σηκώστε όσο το δυνατόν περισσότερα πανιά και σφίξτε όλα τα σκοινιά» διέταξε και η φωνή του ακουγόταν καθαρά από τη μία άκρη του Γκλόρια Σκοτ μέχρι την άλλη. «Έρχεται καταιγίδα, κύριοι! Έρχεται καταιγίδα που δεν την έχουν ξαναδεί τα μάτια σας, κι εμείς θα προσπαθήσουμε να της ξεφύγουμε». Έπιασε τον Τζάκ- σον από τον ώμο. «Πήγαινε να ειδοποιήσεις τον καπετάνιο» είπε πιο σιγανά. Ο Σέρλοκ κατάλαβε τι έλεγε διαβάζοντας τα χείλη του. «Πες του τι συμβαίνει». «Μάλιστα, κύριε» είπε ο Τζάκσον και γύρισε να φύγει.