Το δάγκωμα του φιδιού (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χολμς)

21 τό εκεί πέρα;» ρώτησε. «Το χρώμα του είναι μάλλον… αλλόκοτο». Ο Τζάκσον σήκωσε τα μάτια του στον ορίζοντα και συ- νοφρυώθηκε. «Έχεις καλό μάτι» παραδέχθηκε. «Αυτό μου μοιάζει με τροπική καταιγίδα. Καλό θα ήταν να το πει κάποιος στον κύριο Λάρτσμοντ. Δεν πας εσύ;» Ο Σέρλοκ κούνησε το κεφάλι του. «Πήγαινε εσύ» είπε. Ήξερε πως ο κύριος Λάρτσμοντ είχε στο μυαλό του μια λί- στα με όλους τους ναύτες και δίπλα στο όνομα του καθενός ένα σημαδάκι για να θυμάται πόσο καλή ή πόσο κακή γνώ- μη είχε γι’ αυτόν. Τα σημάδια αυτά άλλαζαν θέση ανάλογα με το αν οι ναύτες δούλευαν σκληρά ή όχι, πόσο παρατηρη- τικοί ήταν, πόσο σεβασμό έδειχναν στον ίδιο και στον καπε- τάνιο και σε πόσους καβγάδες είχαν μπλεχτεί όσο βρίσκο- νταν πάνω στο πλοίο. Όντας ο πρώτος ναύτης που θα ενη- μέρωνε τον κύριο Λάρτσμοντ για την καταιγίδα, μπορούσε να βελτιώσει τη θέση του – αν ήταν πράγματι καταιγίδα. Δί- νοντας όμως αυτή την ευκαιρία στον Τζάκσον, ο Σέρλοκ μπορούσε να αποκτήσει μια πιο φιλική σχέση μαζί του, και κάτι τέτοιο ίσως αποδεικνυόταν πιο χρήσιμο στο μέλλον. «Ευχαριστώ» είπε ο Τζάκσον κοιτάζοντας παραξενεμέ- νος τον Σέρλοκ. «Δε θα το ξεχάσω αυτό». Γύρισε και κατευθύνθηκε προς το υπερυψωμένο τμήμα της πρύμνης του πλοίου, όπου βρίσκονταν η τιμονιέρα και –συνήθως– ο κύριος Λάρτσμοντ. Ο Σέρλοκ έριξε πάλι μια ματιά στον ορίζοντα. Τώρα η σκοτεινή γραμμή είχε γίνει πιο εμφανής. Απλωνόταν πάνω