Το δάγκωμα του φιδιού (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χολμς)

20 έγινε μέλος του πληρώματος είχε επιλέξει το δεύτερο, και φαινόταν να έχει αποτέλεσμα. Τον είχαν αποδεχτεί και πλέον δε βρισκόταν στο χαμηλότερο σκαλί αυτής της άτυ- πης ιεραρχίας. Απείχε πολύ ακόμα από την κορυφή, του- λάχιστον όμως του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν ένας από αυτούς και όχι κάποιος παρείσακτος. Ένας από τους ναύτες –το όνομά του ήταν Τζάκσον– στεκόταν δίπλα στον Σέρλοκ. Έδειξε με τον αντίχειρά του τα πλάσματα στο νερό. «Πάω στοίχημα πως δεν έχεις ξα- ναδεί κάτι τέτοιο». «Πράγματι» παραδέχθηκε ο Σέρλοκ. «Τι είναι; Τρώγο- νται;» Ο Τζάκσον έκανε τον σταυρό του. «Λέγονται φώκαινες κι είναι γρουσουζιά να σκοτώσεις κάποια από αυτές, πόσο μάλλον να τη φας. Κρατάνε συντροφιά στο πλοίο και κά- ποιοι λένε πως, όταν ένας ναύτης πέφτει στη θάλασσα, οι φώκαινες κάνουν κύκλους γύρω του για να τον κρατήσουν στην επιφάνεια και διώχνουν τους καρχαρίες που προσπα- θούν να τον φάνε». «Καρχαρίες;» ρώτησε ο Σέρλοκ. «Οι λύκοι της θάλασσας» είπε ο Τζάκσον. «Δόντια σαν πριονοκορδέλα. Λίγο να σε αγγίξουν με το στόμα τους σου έχουν πάρει το χέρι». «Κατάλαβα. Θα φροντίσω, λοιπόν, να μην πέσω μέσα στη θάλασσα ή θα φροντίσω να πέσω μόνο άμα υπάρχουν φώκαινες τριγύρω». Εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να γνέψει με το κεφάλι του προς τον ορίζοντα. «Τι είναι αυ-