Το δάγκωμα του φιδιού (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χολμς)

26 ντά τους κι ο Σέρλοκ ήξερε ότι το ίδιο έπρεπε να κάνει κι αυτός. Έτσι, παρά το βροντοχτύπημα της καρδιάς του και τον τρόμο που ένιωθε να απλώνεται στα νεύρα του σαν πάγος, έπεσε στα τέσσερα και συνέχισε να κινείται κατά μήκος της κεραίας, πέρα από το κατάρτι, για να ελέγξει τα σκοινιά στην άλλη πλευρά. Ήταν όλα ασφαλισμένα. Μέ- χρι να επιστρέψει στο κατάρτι ήταν μουσκεμένος από ένα μείγμα θαλασσινού νερού και ιδρώτα, ενώ οι μύες του πο- νούσαν σαν να είχε τρέξει μαραθώνιο. Ανακουφισμένος που είχε ολοκληρώσει τη δουλειά του, κατέβηκε με προ- σοχή από τα ξάρτια στο κατάστρωμα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει τόσο ευτυχής που υπήρχε κάτι στέρεο κάτω από τα πόδια του. Ο κύριος Λάρτσμοντ στεκόταν λίγο παραπέρα. «Τα σκοινιά του τουρκέτου είναι ασφαλισμένα, κύριε» ανέφερε ο Σέρλοκ. «Καλή δουλειά, μικρέ». Ο ύπαρχος στράφηκε και τον κοίταξε καταπρόσωπο. «Έχεις στόφα ναύτη. Αν επιζήσου- με από την καταιγίδα και φτάσουμε σώοι στη Σαγκάη, μπορείς να παραμείνεις μέλος του πληρώματος, αν θες». «Θα το ήθελα, κύριε» αποκρίθηκε ο Σέρλοκ. Τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψω στην Αγγλία και τους φίλους μου , σκέφτηκε. Ο κύριος Λάρτσμοντ απομακρύνθηκε με μεγάλες δρα- σκελιές, επιπλήττοντας έναν δύσμοιρο ναύτη που είχε αφήσει το σκοινί να περάσει πολύ γρήγορα μέσα από τα χέρια του, και τώρα κοιτούσε εμβρόντητος τις ματωμένες παλάμες του. «Φύγε από τη μέση, ανόητε ατζαμή!» του