Το δάγκωμα του φιδιού (Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χολμς)

23 Ξαφνικά το κατάστρωμα του πλοίου έβραζε από δρα- στηριότητα, καθώς οι ναύτες έτρεχαν ή σκαρφάλωναν προς πάσα κατεύθυνση. Το βλέμμα του κυρίου Λάρτσμοντ έπεσε στον Σέρλοκ, ο οποίος εξακολουθούσε να στέκεται ακίνητος εν μέσω του χάους. «Εσύ, νεαρέ λαθρεπιβάτη! Σκαρφάλωσε σε εκείνα τα ξάρτια κι έλεγξε αν είναι σφι- χτά τα σκοινιά του τουρκέτου, μη σε ρίξω μέσα σε μια βάρκα και σε αφήσω να τα βγάλεις πέρα μόνος σου με την καταιγίδα!» «Μάλιστα, κύριε!» Ο Σέρλοκ έτρεξε στο πιο κοντινό ξάρτι. Ήταν σαν ιστός αράχνης από σκοινί, που οδηγούσε στα τυλιγμένα πανιά. Ένιωθε τραχύ το σκοινί πάνω στο δέρμα του και οι πρόσφατα αναπτυγμένοι του μύες κατα- πονούνταν καθώς σκαρφάλωνε. Το πλοίο κλυδωνιζόταν από τα χτυπήματα των άγριων κυμάτων. Για μια στιγμή, καθώς έγερνε το κύτος, ο Σέρλοκ κοίταξε προς τα κάτω και είδε πως βρισκόταν ακριβώς πάνω από τη θάλασσα. Τα κύματα σχεδόν έμοιαζαν να προσπαθούν να τον φτάσουν – εκατοντάδες λευκά χέρια που άπλωναν τα νύχια τους προς το μέρος του μέσα από το νερό. Έδιωξε την εικόνα από το μυαλό του και συνέχισε να ανεβαίνει. Έφτασε στο κάτω κάτω πανί και σκαρφάλωσε με τα τέσσερα κατά μήκος της κεραίας, σφίγγοντας τα δάχτυλά του πάνω στο τραχύ ξύλο κι ελέγχοντας καθένα από τα σκοινιά που έδεναν το πάνω μέρος του πανιού πάνω της. Ήταν όλα σφιχτά – δεν υπήρχε πιθανότητα να λυθούν ή να σπάσουν στη διάρκεια της καταιγίδας, εκτός κι αν ήταν