Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα: Άσπρο

–το κατακόκκινο που το ’λεγαν αίμα του δράκου–, ακόμα και μαύρο ευωδιαστό σχινορέτσινο. Κι από τα πρώτα κιόλας βήματα του ταξιδιού του ο Κο­ σμάς αποδεικνύεται μαθητής πολύ καλός. Μαθη­ τής απ’ αυτούς που μόνο οι καλύτεροι δάσκαλοι ονειρεύονται. Προσεκτικός, τίποτα δεν του ξεφεύ­ γει, τίποτα δεν αφήνει να πέσει κάτω και να χαθεί: τι τρώνε οι άνθρωποι και πώς γελάνε, τι χρώμα έχει το δέρμα τους και τι τραγούδια λένε, όλα τα προσέχει. Επιμελής, βάζει στη σειρά ό,τι βλέπει, ό,τι ακούει, ό,τι μαθαίνει. Δεν τα σημειώνει απλά με βιασύνη – τα γράφει, τα καθαρογράφει, τ’ αντι­ γράφει. Τα μετράει, τα υπολογίζει, τα προσθέτει και τ’ αφαιρεί, τα λογαριάζει. Και σαν να μην έφτα­ νε αυτό, τα σχεδιάζει και τα ζωγραφίζει, με γραμ­ μές και χρώματα.