Το βιβλίο των χελιών

P A T R I K S V E N S S O N 16 να μην έχει κάποιο ιδιαίτερο στόχο, εκτός από την καθη- μερινή αναζήτηση τροφής και στέγης. Λες και η ζωή είναι πρωτίστως η αναμονή, λες και το νόημα βρίσκεται στο μεσοδιάστημα ή σε ένα αφηρημένο μέλλον που μόνο η υπομονή μπορεί να επισπεύσει. Αυτή η ζωή είναι μεγάλη. Ένα χέλι που θα έχει την ευτυχία να μη βιώσει ασθένειες και ατυχήματα μπορεί να ζήσει πενήντα χρόνια στο ίδιο ακριβώς μέρος. Υπάρχουν σουηδικά χέλια που σε συνθήκες αιχμαλωσίας έζησαν πά- νω από ογδόντα χρόνια. Υπάρχουν μύθοι και θρύλοι για χέλια που ξεπέρασαν κατά πολύ τα εκατό. Όσο δεν εκπλη- ρώνει τον σκοπό της ύπαρξής του, δηλαδή την αναπαρα- γωγή, μπορεί θεωρητικά να ζήσει άπειρα χρόνια. Λες και θα μπορούσε να περιμένει για πάντα. Κάποια στιγμή όμως, συνήθως μετά τα δεκαπέντε και μέχρι τα τριάντα του χρόνια, το χέλι που ζει αυτή την άγρια ζωή αποφασίζει να αναπαραχθεί. Από πού πηγάζει αυτή η απόφαση δεν έχουμε ιδέα – όταν όμως ληφθεί, η παθητική ύπαρξη του χελιού τερματίζεται βίαια και η ζωή του παίρ- νει εντελώς διαφορετική τροπή. Αρχίζει να κατευθύνεται προς τη θάλασσα και παράλληλα υφίσταται την τελευταία του μεταμόρφωση. Η μουντή, κάπως θολή καφεκίτρινη αμφίεσή του εξαφανίζεται, οι αποχρώσεις του δέρματός του τονίζονται και αστράφτουν, η ράχη του μαυρίζει, τα πλευρά του ασημίζουν και το περίγραμμά του διαγράφεται με σαφείς γραμμές – λες και όλη του η ύπαρξη αντανακλά ξαφνικά τη συνειδητοποίηση ενός σκοπού. Το κιτρινόχελο