Το άστρο της αυγής

[ 16 ] Μέσα. Μπαπ… μπουπ. Μπαπ… μπουπ. Και επαναλαμβάνεται επ’ άπειρον. Μέχρι… Μέχρι πότε; Μέχρι να πεθάνω από γηρατειά; Μέχρι να τσακίσω το κρανίο μου πάνω στην πέτρα; Μέχρι να ροκανίσω τους σωλήνες που έβαλαν οι Κίτρινοι στο λεπτό μου έντερο για να βάζουν με το ζόρι μέσα θρεπτικές ουσίες και να βγάζουν τα κατάλοιπα; Ή μέχρι να τρελαθείς; «Όχι». Τρίζω τα δόντια μου. Νννναι. «Είναι απλώς το σκοτάδι». Παίρνω βαθιά ανάσα. Ηρεμώ τον εαυτό μου. Αγγίζω τον τοίχο με τον παρηγορητικό τρόπο μου. Πλάτη, δάχτυλα, κόκκυγας, φτέρνες, γόνατα, κεφάλι. Επανά­ ληψη. Μια ντουζίνα φορές. Εκατό. Γιατί να μην είμαστε σίγου­ ροι; Κάν’ τες χίλιες. Ναι. Είμαι μόνος. Μπορεί κάποτε να νόμιζα πως πρέπει να υπάρχουν χειρότερα πεπρωμένα από αυτό εδώ, τώρα όμως ξέρω πως δεν υπάρχει κα­ νένα. Οάνθρωπος δεν είναι νησί. Χρειαζόμαστε εκείνους που μας αγαπούν. Χρειαζόμαστε εκείνους που μας μισούν. Χρειαζόμαστε άλλους να μας δένουν με τη ζωή, να μας δίνουν έναν λόγο για να ζούμε, να νιώθουμε. Το μόνο που έχω είναι το σκοτάδι. Μερικές φορές ουρλιάζω. Μερικές φορές γελάω στη διάρκεια της νύχτας, στη διάρκεια της μέρας. Ποιος ξέρει τώρα; Γελάω για να περάσω την ώρα μου, για να εξαντλήσω τις θερμίδες που μου δίνει το Τσα­ κάλι και να κάνω το σώμα μου να τρεμουλιάσει μέχρι να κοιμηθεί. Κλαίω κιόλας. Μουρμουρίζω. Σφυρίζω. Από πάνω ακούω φωνές. Φτάνουν ως τ’ αυτιά μου μέσα από την απέραντη θάλασσα του σκοταδιού. Και τις συνοδεύει, τρε­ λαίνοντάς με, το κροτάλισμα από αλυσίδες και κόκαλα που διαπερνάει τρεμουλιαστό τους τοίχους της φυλακής μου. Όλα τόσο κοντά κι ωστόσο χίλια χιλιόμετρα μακριά, λες και πέρα