Το άστρο της αυγής

[ 15 ] 1 Μόνο το σκοτάδι Β αθιά μέσα στο σκοτάδι, μακριά από τη ζεστασιά και τον ήλιο και τα φεγγάρια, κείτομαι, βουβός σαν την πέτρα που με περιβάλλει, φυλακίζοντας το σκεβρωμένο κορμί μου σε μια απαίσια μήτρα. Δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Δεν μπορώ να τεντωθώ. Μπορώ μόνο να κουλουριαστώ σαν μπάλα, ένα ξερα­ μένο απολίθωμα του ανθρώπου που ήμουν. Χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη μου. Γυμνός σε κρύα πέτρα. Ολομόναχος με το σκοτάδι. Μοιάζει να ’χουν περάσει μήνες, χρόνια, χιλιετίες από τότε που τα γόνατά μου τεντώθηκαν, από τότε που η ραχοκοκαλιά μου ίσιωσε από τη στρεβλωμένη στάση της. Ο πόνος είναι τρέ­ λα. Οι αρθρώσεις μου λιώνουν σαν σκουριασμένο σίδερο. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που είδα τους Χρυσούς φίλους μου να αιμορραγούν πάνω στο χορτάρι; Από τότε που ένιωσα τον καλόκαρδο Ροκ να με φιλάει στο μάγουλο, καθώς μου ξέ­ σκιζε την καρδιά; Ο χρόνος δεν είναι ποτάμι. Όχι εδώ. Σ’ αυτό τον τάφο, ο χρόνος είναι η πέτρα. Είναι το σκοτάδι, αιώνιο και ανυποχώρητο, με μόνο μέτρο του τα διπλά εκκρεμή της ζωής – την ανάσα και τον χτύπο της καρδιάς μου. Μέσα. Μπαπ… μπουπ. Μπαπ… μπουπ. Έξω. Μπαπ… μπουπ. Μπαπ… μπουπ.