Το άστρο της αυγής

[ 11 ] Υ ψώνομαι μέσα στο σκοτάδι, μακριά από τον κήπο που πό­ τισαν με το αίμα των φίλων μου. Ο Χρυσός που σκότωσε τη γυναίκα μου κείτεται νεκρός πλάι μου στο κρύο μεταλλικό πά­ τωμα, έχοντας χάσει τη ζωή του από το χέρι του ίδιου του γιου του. Ο φθινοπωρινός άνεμος μου μαστιγώνει τα μαλλιά. Το σκά­ φος γουργουρίζει από κάτω μου. Κάπου μακριά, φλόγες τριβής κουρελιάζουν τη νύχτα με ζωηρό πορτοκαλί. Οι Τηλεμάνοι κατεβαίνουν από την τροχιά για να με σώσουν. Καλύτερα να μην το κάνουν. Καλύτερα να αφήσουν στο σκοτάδι να με πάρει κι ας επιτρέψουν στα όρνια να στήσουν καβγά πάνω από το παράλυτο κορμί μου. Πίσω μου αντηχούν οι φωνές των εχθρών μου. Επιβλητικοί δαίμονες με αγγελική όψη. Ο μικρότερος σκύβει. Χαϊδεύει το κεφάλι μου καθώς ατενίζει τον νεκρό πατέρα του. « Έτσι ήταν εξαρχής γραφτό να τελειώσει η ιστορία» μου λέει. «Όχι με τις κραυγές σου. Όχι με την οργή σου. Αλλά με τη σιωπή σου». Ο Ροκ, ο προδότης μου, κάθεται στη γωνία. Ήταν φίλος μου. Καρδιά υπερβολικά καλοσυνάτη για το Χρώμα του. Τώρα στρέ­ φει το κεφάλι του και βλέπω τα δάκρυά του. Δεν είναι για μένα όμως. Είναι γι’ αυτό που έχασε. Για εκείνους που του πήρα. «Δεν υπάρχει Άρης για να σε σώσει. Δεν υπάρχει Μάστανγκ για να σ’ αγαπήσει. Είσαι μόνος, Ντάροου». Τα μάτια του Τσα­ καλιού είναι απόμακρα και ήρεμα. «Σαν κι εμένα». Σηκώνει μια