Το άστρο της αυγής

[ 23 ] στο πρόσωπό μου. Σπίθες πόνου χορεύουν στο σκοτάδι. Το σκοτάδι μού στριγκλίζει, αλλά δεν σταματάω. Αν αυτό είναι το τέλος, θα τρέξω με λύσσα προς το μέρος του. Καθώς όμως τραβάω προς τα πίσω το κεφάλι μου για να καταφέρω ένα τελευταίο δυνατό χτύπημα, η ζωή βογκάει. Βουί­ ζει σαν σεισμός. Όχι το σκοτάδι. Κάτι πιο πέρα. Κάτι στην ίδια την πέτρα, που γίνεται πιο δυνατό και πιο βαθύ από πάνω μου, μέχρι που το σκοτάδι ραγίζει και μια λαμπερή λεπίδα φωτός ανοίγει μια σχισμή.