Το άστρο της αυγής

[ 22 ] Η μητέρα θα μ’ εκλιπαρούσε να κάνω αυτή τη θυσία. Ο Κίραν θα καταλάβαινε. Το ίδιο και η αδερφή μου. Μπορώ να σώσω τον λαό μας. Το όνειρο της Ηώς πρέπει να γίνει πραγ­ ματικότητα με κάθε κόστος. Έχω καθήκον να επιμείνω. Είναι δικαίωμά μου. Πες τα λόγια. Βαράω το κεφάλι μου στην πέτρα και ουρλιάζω στο σκοτάδι να φύγει. Δεν μπορεί να με γελάσει. Δεν μπορεί να με λυγίσει. Δεν το ’ξερες; Όλοι οι άνθρωποι λυγίζουν. Το διαπεραστικό του χάχανο με περιγελά, τραβώντας επ’ άπειρο. Και ξέρω πως έχει δίκιο. Όλοι οι άνθρωποι λυγίζουν. Εγώ λύγισα ήδη κάτω από τα βασανιστήριά του. Του είπα πως ήμουν από τον Λύκο. Πού θα μπορούσε να βρει την οικογένειά μου. Υπάρχει όμως μια διέξοδος για να τιμήσω αυτό που είμαι. Αυτό που αγαπούσε η Ηώ. Για να κάνω τις φωνές να σιωπήσουν. «Ροκ, είχες δίκιο» ψιθυρίζω. «Είχες δίκιο». Θέλω απλώς να βρεθώ στο σπίτι μου. Να φύγω αποδώ. Αυτό όμως δεν μπορώ να το έχω. Το μόνο που μένει, ο μόνος έντιμος δρόμος για μέ­ να, είναι ο θάνατος. Προτού προδώσω ακόμα περισσότερα για το ποιος είμαι. Ο θάνατος είναι η μόνη διέξοδος. Μην είσαι ανόητος. Σταμάτα. Σταμάτα. Τινάζω το κεφάλι μου προς τον τοίχο πιο δυνατά από ό,τι πριν. Όχι για να τιμωρήσω αλλά για να σκοτώσω. Για να βάλω τέλος στον εαυτό μου. Αν δεν υπάρχει ευχάριστο τέλος σε τού­ το τον κόσμο, τότε το τίποτα αρκεί. Αν όμως υπάρχει Κοιλάδα πέρα από αυτό το επίπεδο, θα τη βρω. Έρχομαι, Ηώ. Επιτέλους ξεκίνησα. «Σ’ αγαπώ». Όχι. Όχι. Όχι. Όχι. Όχι. Κοπανάω το κρανίο μου πάνω στην πέτρα. Ζεστασιά κυλάει