Το άστρο της αυγής

[ 21 ] τελειώσουν» είπε πριν από πολύ καιρό το Τσακάλι, προτού με κατεβάσει σε τούτη την κόλαση. «Θα σε βάλω σ’ ένα όμορφο κτήμα για όλη την υπόλοιπη ζωή σου και θα σου στέλνω τρυ­ φερές, όμορφες Ροζ και αρκετό φαγητό για να σε κάνω πιο χοντρό από τον Άρχοντα της Τέφρας. Τα λόγια όμως έχουν ένα αντίτιμο». Το αξίζουν. Σώσε τον εαυτό σου. Κανείς άλλος δεν θα το κάνει. «Αυτό το αντίτιμο, αγαπητέ Θεριστή, είναι η οικογένειά σου». Η οικογένεια που άρπαξε από τον Λύκο με τους λέρτσερ του και την κρατάει τώρα στη φυλακή του στα έγκατα του φρουρίου του στην Αττική. Χωρίς να μ’ αφήνει να τους δω. Χωρίς να μ’ αφήνει να τους πω πως τους αγαπώ και πως λυπάμαι που δεν φάνηκα αρκετά δυνατός για να τους προστατεύσω. «Θα τους ταΐσω στους φυλακισμένους του φρουρίου» είπε. «Αυτούς τους άντρες και τις γυναίκες που νομίζεις πως θα ’πρε­ πε να κυβερνούν αντί για τους Χρυσούς. Μόλις δεις το ζώο μέσα στον άνθρωπο, θα καταλάβεις πως έχω δίκιο κι εσύ άδικο. Οι Χρυσοί πρέπει να κυβερνούν». Άφησέ τους, λέει το σκοτάδι. Η θυσία είναι πρακτική. Είναι σοφή. «Όχι… δεν θα…» Η μητέρα σου θα ’θελε να ζήσεις. Όχι μ’ αυτό το αντίτιμο. Ποιος άντρας μπορεί να συλλάβει τη μητρική αγάπη; Ζήσε. Γι’ αυτήν. Για την Ηώ. Θα το ’θελε αυτό; Μήπως έχει δίκιο το σκοτάδι; Στο κάτω κάτω, είμαι σημαντικός. Το ’πε η Ηώ. Το ’πε ο Άρης · με επέ­ λεξε. Εμένα απ’ όλους τους Κόκκινους. Μπορώ να σπάσω τις αλυσίδες. Μπορώ να ζήσω για περισσότερα. Δεν είναι εγωιστι­ κό να ξεφύγω απ’ αυτή τη φυλακή. Στη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων, είναι ανιδιοτελές. Ναι. Ανιδιοτελές, πράγματι…