Το άστρο της αυγής

[ 19 ] Την ποθείς. Την αγαπάς. Το Χρυσό κορίτσι. Ξέχνα εκείνη την Κόκκινη σκύλα. «Όχι». Βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. «Φταίει το σκοτάδι» ψιθυρίζω. Το σκοτάδι, που παίζει παιχνίδια με το μυαλό μου. Και πάλι όμως προσπαθώ να ξεχάσω τηΜάστανγκ, την Ηώ. Δεν υπάρχει άλλος κόσμος πέρα από αυτό το μέρος. Δεν μπορώ να αναζητώ ό,τι δεν υπάρχει. Ζεστό αίμα κυλάει αργά στο μέτωπό μου από παλιά κάκαδα που ξανάσπασαν. Στάζει από τη μύτη μου. Βγάζω τη γλώσσα μου ψαχουλεύοντας στην κρύα πέτρα, μέχρι που βρίσκω τις σταγόνες. Να γευτώ το αλάτι, τον αρειανό σίδηρο. Αργά. Αρ­ γά. Ν’ αφήσω την καινούργια αίσθηση να διαρκέσει. Ν’ αφή­ σω τη γεύση να παρατείνει την παρουσία της και να μου θυ­ μίσει πως είμαι άνθρωπος. Κόκκινος από τον Λύκο. Βουτηχτής της Κόλασης. Όχι. Δεν είσαι. Δεν είσαι τίποτα. Η γυναίκα σου σε παράτησε κι έκλε- ψε το παιδί σου. Η πόρνη σου σου γύρισε την πλάτη. Δεν ήσουν αρκετά καλός. Ήσουν πολύ αλαζόνας. Πολύ ανόητος. Πολύ αχρείος. Τώρα είσαι ξεχασμένος. Είμαι; Όταν είδα τελευταία φορά το Χρυσό κορίτσι, ήμουν γονατι­ στός δίπλα στον Ράγκναρ στις σήραγγες του Λύκου, ζητώντας από τη Μάστανγκ να προδώσει τον ίδιο της τον λαό και να ζήσει για περισσότερα. Ήξερα πως, αν επέλεγε να έρθει μαζί μας, το όνειρο της Ηώς θα άνθιζε. Ένας καλύτερος κόσμος ήταν εφικτός. Αντί γι’ αυτό, έφυγε. Θα μπορούσε να με ξεχάσει; Έσβησε η αγάπη της για μένα; Δεν αγαπούσε παρά τη μάσκα σου. «Είναι απλώς το σκοτάδι. Απλώς το σκοτάδι. Απλώς το σκο­ τάδι» μουρμουρίζω ολοένα πιο γρήγορα. Δεν θα ’πρεπε να βρίσκομαι εδώ.