Το άστρο της αυγής

[ 18 ] Ξέρεις τι έκαναν. Κόκαλο. Ιδρώτας. Σάρκα. Στάχτη. Θρήνος. Αίμα. Το σκοτάδι χαχανίζει χαιρέκακα. Θεριστή, Θεριστή, Θεριστή… Όλα τα κατορθώματα που αντέχουν στον χρόνο είναι βαμμένα με αίμα. Κοιμάμαι; Είμαι ξύπνιος; Έχω χάσει τον δρόμο μου. Τα πά­ ντα αιμορραγούν μαζί, πνίγοντάς με σε οράματα και ψιθύρους και ήχους. Τραβάω και ξανατραβάω τους μικρούς αστραγάλους της Ηώς. Συντρίβω το πρόσωπο του Ιουλιανού. Ακούω τον Παξ και την Κουίν και τον Τάκτο και τον Λορν και τη Βίκτρα ν’ αφή­ νουν την τελευταία τους πνοή. Τόσος πόνος. Και για ποιο λόγο; Για να διαψεύσω τις προσδοκίες της γυναίκας μου. Για να δια­ ψεύσω τις προσδοκίες του λαού μου. Και για να διαψεύσεις τις προσδοκίες του Άρη. Να διαψεύσεις τις προσ- δοκίες των φίλων σου. Πόσοι έχουν απομείνει; Ο Σέβρο; Ο Ράγκναρ; Η Μάστανγκ; Η Μάστανγκ. Άραγε ξέρει ότι βρίσκεσαι εδώ… Κι αν ξέρει και δεν τη νοιάζει… Και γιατί να τη νοιάζει; Εσύ ήσουν που πρόδωσες. Που είπες ψέματα. Που χρησιμοποίησες το μυαλό της. Το σώμα της. Το αίμα της. Της έδειξες το αληθινό σου πρόσωπο και το έβαλε στα πόδια. Κι αν ήταν εκείνη; Αν εκείνη σε πρόδωσε; Θα μπορούσες να την αγαπάς τότε; «Σκάσε!» φωνάζω στον εαυτό μου μέσα στο σκοτάδι. Μην τη σκέφτεσαι. Μην τη σκέφτεσαι. Γιατί όχι; Σου λείπει. Μια οπτασία της γεννιέται στο σκοτάδι όπως τόσο πολλές πριν από αυτήν – ένα έφιππο κορίτσι που φεύγει μακριά μου διασχίζοντας ένα πράσινο χωράφι, που στρέφεται πάνω στη σέλα της και γελά για να την ακολουθήσω. Μαλλιά να κυματί­ ζουν σαν καλοκαιρινό άχυρο που στροβιλίζεται και πέφτει από το κάρο ενός αγρότη.