Το αστέρι του διαβόλου

Τ Ο Α Σ Τ Ε Ρ Ι Τ Ο Υ Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Υ 21 «Μέλερ, από το Ανθρωποκτονιών. Μπορείτε να με συνδέσετε;» Περίμενε να τον συνδέσουν. Την Μπέτε Λεν την είχε απο­ σπάσει από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών ο Καρλ Βέμπερ, ο επι­ κεφαλής της Σήμανσης , ο οποίος πρόσφατα είχε βγει στη σύ­ νταξη. Ο Μέλερ το είδε ως μια επιπλέον απόδειξη της νεοδαρ­ βινικής θεωρίας ότι το μόνο κυρίαρχο ένστικτο του ατόμου εί­ ναι να διαιωνίσει τα γονίδιά του. Ο Βέμπερ πρέπει να ήταν πεπεισμένος ότι αυτός και η Μπέτε Λεν είχαν πολλά κοινά γονίδια. Εκ πρώτης όψεως ήταν εντελώς διαφορετικοί. Ο Βέ­ μπερ μονίμως κατσούφης και ευέξαπτος. Η Λεν ένα μικρό, ήσυχο ποντικάκι, που ακόμα και μετά την αποφοίτησή της από την Αστυνομική Ακαδημία κοκκίνιζε όταν της μιλούσες. Όμως τα αστυνομικά τους γονίδια ήταν πανομοιότυπα. Ανήκαν και οι δύο σ’ εκείνο το πολύ παθιασμένο είδος που, όταν μυρίσει τη λεία του, έχει την ικανότητα να απομονώνει οτιδήποτε άλλο και να επικεντρώνεται σε ένα ίχνος ή ένα στοιχείο ή μια βιντεο­ ταινία ή μια αόριστη περιγραφή μέχρι που να αρχίσει να βγά­ ζει κάποιο νόημα. Οι φαρμακόγλωσσες έλεγαν ότι ο Βέμπερ και η Λεν ανήκαν στο εργαστήριο και όχι στην κοινότητα των αστυνομικών, όπου η γνώση του ερευνητή για την ανθρώπινη φύση εξακολουθούσε να είναι σημαντικότερη από ένα αποτύ­ πωμα παπουτσιού ή μια κλωστίτσα από σακάκι. Ο Βέμπερ και η Λεν θα συμφωνούσαν ως προς το εργαστή­ ριο, αλλά όχι και ως προς τη σημαντικότητα των ινών ή των αποτυπωμάτων. «Λεν. Ακούω». «Γεια σου, Μπέτε. Μπγιάρνε Μέλερ. Μήπως σε διέκοψα;» «Φυσικά. Τι συμβαίνει;» Ο Μέλερ τής εξήγησε εν συντομία και της έδωσε τη διεύθυνση. «Θα σου στείλω και δύο από το τμήμα μου» πρόσθεσε. «Ποιους;» «Όποιους μπορέσω να βρω. Καλοκαιρινές άδειες, βλέπεις». Ο Μέλερ έκλεισε το τηλέφωνο και διέτρεξε πάλι με το δάχτυ­ λό του τη λίστα.