Το αρχείο των χαμένων παιδιών

15 ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ Μ ε τα στόματα ανοιχτά στον ήλιο, κοιμούνται. Αγόρι και κορί- τσι, μέτωπα στολισμένα με στάλες ιδρώτα, κόκκινα μάγουλα ριγωμένα από λευκό ξεραμένο σάλιο. Πιάνουν όλο τον χώρο στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, απλωμένα, με τα μέλη λυτά, βαριά και γαλήνια. Από τη θέση του συνοδηγού ρίχνω κάθε τόσο μια ματιά πίσω ελέγχοντάς τα, ύστερα στρέφομαι πάλι και κοιτάζω τον χάρτη. Προχωράμε μες στην κίνηση σαν σε αργό ποτάμι λάβας με κατεύθυνση προς τα όρια της πόλης, περνώντας τη γέφυρα Τζορτζ Ουάσινγκτον, και παίρνουμε τον διαπολιτειακό αυτοκινη- τόδρομο. Ένα αεροπλάνο περνάει αποπάνω μας, αφήνοντας μια μακριά ίσια ουλή στον θόλο του ανέφελου ουρανού. Πίσω από το τιμόνι, ο άντρας μου ισιώνει το καπέλο του και σκουπίζει το μέ- τωπό του με την ανάποδη του χεριού του. ΟΙΚΟΓΕΝΕ ΙΑΚΟ ΛΕΞ ΙΚΟ Δ εν ξέρω τι θα πούμε εγώ κι ο άντρας μου στο καθένα απ’ τα παιδιά μας μια μέρα. Δεν είμαι σίγουρη ποια κομμάτια της ιστορίας μας μπορεί να επιλέξει να τους παρουσιάσει ο καθένας μας κάνοντας το δικό του μοντάζ και ποια θα ανακατέψουμε ξα- ναβάζοντάς τα σε μια τυχαία θέση προκειμένου να φτιάξουμε μια τελική εκδοχή – αν και η επιλογή, το ανακάτεμα και το μοντάζ ήχων είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος να περιγράψει κανείς συ- νοπτικά αυτό που κάνουμε ο άντρας μου κι εγώ για να κερδίζου- με το ψωμί μας. Τα παιδιά όμως θα ρωτήσουν, γιατί αυτό κάνουν πάντα τα παιδιά, ρωτάνε. Και θα πρέπει να τους μιλήσουμε για μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Θα πρέπει να τους δώσουμε μια απάντηση, να τους πούμε μια σωστή ιστορία. Το αγόρι έκλεισε τα δέκα χτες, μόλις μία μέρα πριν φύγουμε