Το αρχείο των χαμένων παιδιών

Τ Ο Α Ρ Χ Ε Ι Ο Τ Ω Ν Χ Α Μ Ε Ν Ω Ν Π Α Ι Δ Ι Ω Ν 25 ανεξαρτησίας ή μετά από κοινωνικές επαναστάσεις, έχουν ίσως την ανάγκη να συνδέουν το ξεκίνημά τους με μια συμβολική στιγ- μή και να την παγώνουν στον χρόνο. Εκείνη η νύχτα ήταν το θε- μέλιό μας, ήταν η νύχτα που το χάος μας έγινε κόσμος. Αργότερα, κουρασμένοι κι έχοντας χάσει την αρχική μας ορμή, πήραμε τα παιδιά στα χέρια και τα κουβαλήσαμε στο καινούργιο τους δωμάτιο – τα στρώματά τους δεν ήταν και πολύ μεγαλύτερα απ’ το χαρτόκουτο όπου κοιμούνταν. Ύστερα, στη δική μας κρε- βατοκάμαρα, γλιστρήσαμε στο δικό μας στρώμα μπλέκοντας τα πόδια μας μεταξύ τους, χωρίς να πούμε τίποτα, αλλά με τα κορμιά μας να λένε κάτι που έμοιαζε σαν «ίσως αργότερα, ίσως αύριο, αύριο θα κάνουμε έρωτα, θα κάνουμε σχέδια, αύριο». «Καληνύχτα». «Καληνύχτα».