Το αρχείο των χαμένων παιδιών

V A L E R I A L U I S E L L I 24 Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκούπισα ένα δάκρυ από το μάγου- λό μου. Τότε συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο άντρας μου κι εγώ είχαμε ακούσει ο ένας το γέλιο του άλλου. Το βαθύ μας γέλιο δηλαδή – ένα γέλιο ελεύθερο, ασυγκράτητο, ολο- κληρωτικό και γελοίο. Ίσως κανένας να μη μας ξέρει μέχρι να γνωρίσει τον τρόπο που γελάμε. Ο άντρας μου κι εγώ τελικά συ- νήλθαμε. «Είναι κακό να γελάμε εις βάρος των κοιμισμένων παιδιών μας, ε;» τον ρώτησα. «Ναι, πολύ λάθος». Αποφασίσαμε ότι το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε ήταν να τα καταγράψουμε, οπότε βγάλαμε τον εξοπλισμό της ηχογράφη- σης. Ο άντρας μου σάρωσε όλο τον χώρο με το μπουμ του · εγώ έφερα το μαγνητόφωνο που κρατούσα στο χέρι κοντά στο αγόρι και στο κορίτσι. Εκείνη πιπιλούσε τον αντίχειρά της και αυτός παραμιλούσε στον ύπνο του κάνοντας διάφορους παράξενους ήχους ενδιάμεσα · απέξω, στον δρόμο, περνούσαν αυτοκίνητα και καταγράφονταν απ’ το μικρόφωνο του άντρα μου. Με μια παιδική συνωμοτικότητα οι δυο μας καταγράφαμε δείγματα από τους ήχους τους. Δεν είμαι σίγουρη για τους βαθύτερους λόγους που μας παρακίνησαν να καταγράψουμε τα παιδιά εκείνη τη νύχτα. Ίσως να έφταιγε απλώς η καλοκαιρινή ζέστη, λίγο το κρασί, λίγο το τσιγαριλίκι, ίσως και ο ενθουσιασμός απ’ τη μετακόμιση, κι όλα αυτά πολλαπλασιασμένα απ’ τις χαρτόκουτες που θα έπρεπε να ανακυκλώσουμε τις επόμενες μέρες. Ή ίσως πάλι να ακολουθού- σαμε απλώς την παρόρμηση του να επιτρέψουμε σ’ εκείνη τη στιγμή, που τη νιώθαμε σαν ένα ξεκίνημα, να αφήσει τα ίχνη της. Στο κάτω κάτω είχαμε εκπαιδεύσει τον νου μας να αναζητά ευ- καιρίες για ηχογράφηση, είχαμε εκπαιδεύσει τα αυτιά μας να ακούν την καθημερινή μας ζωή σαν να επρόκειτο για αμοντάριστη κα- σέτα. Τα πάντα, εμείς κι εκείνα, εδώ κι εκεί, μέσα κι έξω, κατα- γράφονταν, συλλέγονταν και αρχειοθετούνταν. Οι καινούργιες οικογένειες, όπως και τα νέα έθνη μετά από βίαιους πολέμους