Το αρχείο των χαμένων παιδιών

Τ Ο Α Ρ Χ Ε Ι Ο Τ Ω Ν Χ Α Μ Ε Ν Ω Ν Π Α Ι Δ Ι Ω Ν 23 μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά στον πολύ καινούργιο ακόμη κό- σμο μας. Αργότερα εκείνη τη νύχτα όμως, στην ασφάλεια του καινούρ- γιου μας διαμερίσματος, όταν τα παιδιά κοιμούνταν κι έκαναν και πάλι όλους εκείνους τους ωραίους ήχους –η πραγματική ομορφιά, πάντα ακούσια–, μπορούσα να τους ακούσω πλήρως, χωρίς το βάρος της αμηχανίας. Οι ήχοι από τα έντερα του κοριτσιού μεγε- θύνονταν απ’ τα τοιχώματα της χαρτόκουτας και ταξίδευαν διά- φανοι στο σχεδόν άδειο καθιστικό. Και μετά από λίγο, από κάπου βαθιά μέσα στον ύπνο του, το αγόρι τούς άκουσε –ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε– κι αντέδρασε με παραμιλητά και μουρμουρί- σματα. Ο άντρας μου σχολίασε το γεγονός ότι ήμασταν μάρτυρες μίας από τις γλώσσες του ηχητικού τοπίου της πόλης, που εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιούνταν για μια απολύτως κυκλική συζήτηση: Ένα στόμα απαντούσε σε μια κωλοτρυπίδα. Συγκράτησα για μια στιγμή τη διάθεσή μου να γελάσω, έπειτα όμως πρόσεξα ότι ο άντρας μου κρατούσε την ανάσα του κι είχε τα μάτια του κλειστά προσπαθώντας να μη γελάσει. Ίσως να ήμασταν λίγο πιο μαστουρωμένοι απ’ ό,τι νομίζαμε. Δεν μπόρεσα να κρα- τηθώ άλλο, απ’ το στόμα μου βγήκε ένας ήχος σαν έκρηξη, που θύμιζε περισσότερο γουρούνι παρά άνθρωπο. Ακολούθησε κι εκεί- νος με μια σειρά από ξεφυσήματα και κοφτές ανάσες, με τα ρου- θούνια του να πάλλονται, το πρόσωπο ζαρωμένο, τα μάτια σχεδόν εξαφανισμένα κι όλο του το σώμα να λικνίζεται μπρος πίσω σαν χτυπημένη πινιάτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν μια τρο- μακτική όψη την ώρα που γελάνε. Πάντα φοβόμουν εκείνους που χτυπούν τα δόντια τους, ενώ έβρισκα εκείνους που γελούσαν χωρίς να βγάζουν κανέναν ήχο μάλλον ανησυχητικούς. Στην οικογένειά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, έχουμε μια γενετική ανω- μαλία, πιστεύω, που εκδηλώνεται με ρουθουνίσματα και μουγκρη- τά εκεί που τελειώνει ο κύκλος του γέλιου – ήχοι που, ίσως επειδή θυμίζουν ζώο, προκαλούν κι άλλα γέλια.Μέχρι που όλοι καταλήγουν με δάκρυα στα μάτια και κυριευμένοι από μια αίσθηση ντροπής.