Το αρχείο των χαμένων παιδιών

V A L E R I A L U I S E L L I 22 φρά μαστουρωμένη σιωπή μας, το αγόρι ροχάλιζε σαν τον μεθυ- σμένο, ενώ το σώμα του κοριτσιού άφηνε να του ξεφεύγουν κάτι μακριές, ηχηρές πορδές. Είχαν ξαναδώσει ένα παρόμοιο κοντσέρτο νωρίτερα εκείνη τη μέρα, όταν είχαμε πάρει το μετρό από το σουπερμάρκετ για να γυρίσουμε στο διαμέρισμά μας, περιτριγυρισμένοι από κάτι άσπρες πλαστικές σακούλες γεμάτες με τεράστια αυγά, ένα ζαμπόν πολύ ροζ, αμύγδαλα βιολογικής καλλιέργειας, καλαμποκόψωμο και μικρά κουτιά από πλήρες γάλα βιολογικής παραγωγής – τα εμπλου- τισμένα και βελτιωμένα προϊόντα της καινούργιας, αναβαθμισμέ- νης δίαιτας μιας οικογένειας με δύο μισθούς. Δυο τρία λεπτά στο μετρό και τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί, με τα κεφάλια ακουμπι- σμένα στα πόδια μας – υγρά ανακατεμένα μαλλιά και μια ευχάρι- στη αλμυρή μυρωδιά σαν των τεράστιων ζεστών πρέτσελ που εί- χαμε φάει νωρίτερα εκείνη τη μέρα στη γωνιά κάποιου δρόμου. Ήταν αγγελικά πλάσματα κι εμείς αρκετά νέοι, κι όλοι μαζί φτιά- χναμε μια όμορφη φυλή, μια αξιοζήλευτη ομάδα. Ύστερα ξαφνι- κά το ένα άρχισε να ροχαλίζει και το άλλο να κλάνει. Οι λιγοστοί επιβάτες που δεν ήταν συνδεδεμένοι με τα κινητά τους το πρόσε- ξαν, κοίταξαν το κορίτσι, εμάς, το αγόρι και χαμογέλασαν – δύ- σκολο να πει κανείς αν το έκαναν από συμπόνια ή συνωμοτικότη- τα απέναντι στην αδιαντροπιά των παιδιών μας. Ο άντρας μου χαμογέλασε με τη σειρά του στους χαμογελαστούς ξένους. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να αποσπάσω την προσοχή τους, να την απομακρύνω από μας, κοιτώντας ίσως επιτιμητικά τον ηλικιωμένο άντρα που κοιμόταν λίγες θέσεις πιο πέρα ή τη νεαρή γυναίκα με τον εξοπλισμό του τζόκινγκ. Δεν το έκανα, φυσικά. Έγνεψα απλώς σε ένδειξη αποδοχής –ή παραίτησης– και χαμογέλασα με τη σειρά μου στους ξένους του μετρό – μ’ ένα σφιγμένο, δυσκοίλιο χαμόγελο. Υποθέτω πως ένιωθα το τρακ που νιώθει κανείς σε κάποια όνειρα, όπου συνειδητοποιείς ότι πήγες στο σχολείο έχοντας ξεχάσει να φορέσεις εσώρουχα · μια ξαφνική και βαθιά αίσθηση έκθεσης ενώπιον όλων αυτών των ξένων που