Το αρχείο των χαμένων παιδιών

Τ Ο Α Ρ Χ Ε Ι Ο Τ Ω Ν Χ Α Μ Ε Ν Ω Ν Π Α Ι Δ Ι Ω Ν 21 «Και τώρα τι κάνουμε;». Και το κορίτσι, που τότε ήταν δύο χρονών, το μιμήθηκε: «Ναι, τι κάνουμε;». Κανένας μας δεν μπόρεσε να τους προσφέρει μιαν απάντηση, αν και πιστεύω πως ψάξαμε επίμονα να βρούμε κάποια, ίσως επειδή αυτήν ακριβώς την ερώτηση κεντούσαμε κι εμείς σιωπηλά στον αέρα του άδειου δωματίου. «Τώρα τι κάνουμε;» ξαναρώτησε το αγόρι. Τελικά απάντησα: «Τώρα πηγαίνετε να βουρτσίσετε τα δόντια σας». «Μα δεν έχουμε ξεπακετάρει ακόμη τις οδοντόβουρτσές μας» είπε το αγόρι. «Ε, τότε, ξεπλύνετε το στόμα σας στον νιπτήρα του μπάνιου και πηγαίνετε για ύπνο» αποκρίθηκε ο άντρας μου. Γύρισαν από το μπάνιο λέγοντας ότι φοβούνταν να κοιμηθούν μόνα στην καινούργια κρεβατοκάμαρα. Συμφωνήσαμε να τ’ αφή- σουμε να μείνουν στο καθιστικό μαζί μας, για λίγο, αν υπόσχονταν ότι θα έπεφταν για ύπνο. Σύρθηκαν μέσα σε μια άδεια κούτα, κι αφού πρώτα στριφογύρισαν σαν κουτάβια προσπαθώντας να μοι- ράσουν όσο το δυνατόν πιο δίκαια τον χαρτονένιο χώρο τους, τελικά αποκοιμήθηκαν βαθιά. Ο άντρας μου κι εγώ ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί και καπνί- σαμε ένα τσιγαριλίκι έξω απ’ το παράθυρο. Ύστερα καθίσαμε στο πάτωμα, χωρίς να κάνουμε τίποτα, χωρίς να λέμε τίποτα, κοιτώ- ντας απλώς τα παιδιά που κοιμούνταν στη χαρτόκουτα. Αποκεί που καθόμασταν μπορούσαμε να δούμε μόνο ένα μπέρδεμα από κεφάλια και πισινούς: τα μαλλιά του αγοριού υγρά από τον ιδρώ- τα, οι μπούκλες του κοριτσιού σαν φωλιά · ο δικός του ποπός σαν πιάτο κι εκείνης σαν μήλο. Έμοιαζαν μ’ εκείνα τα ζευγάρια που έχουν μείνει μαζί περισσότερο καιρό απ’ ό,τι θα έπρεπε, έγιναν μεσήλικες πολύ γρήγορα κι έχουν βαρεθεί ο ένας τον άλλο, αλλά νιώθουν κι αρκετά άνετα. Κοιμούνταν ενωμένα από μια απόλυτη, μονήρη συντροφικότητα. Πότε πότε, διακόπτοντας την ίσως ελα-