Το αρχείο των χαμένων παιδιών

V A L E R I A L U I S E L L I 20 πτουν, μας διορθώνουν και απαιτούν να ειπωθεί η ιστορία ξανά, κανονικά αυτή τη φορά. Οπότε κι εμείς γυρίζουμε πίσω την κα- σέτα του μυαλού μας και την παίζουμε από την αρχή. ΘΕΜΕΛΙΩΔΕ Ι Σ ΜΥΘΟΙ Σ το ξεκίνημά μας είχαμε ένα σχεδόν άδειο διαμέρισμα και ένα κύμα καύσωνα. Την πρώτη νύχτα σ’ εκείνο το διαμέρισμα –το ίδιο που μόλις αφήσαμε πίσω μας– οι τέσσερίς μας καθόμασταν με τα εσώρουχα στο πάτωμα του καθιστικού, ιδρωμένοι κι εξα- ντλημένοι, ισορροπώντας κομμάτια πίτσας στις παλάμες μας. Είχαμε ξεπακετάρει κάποια από τα πράγματά μας και μερικά άλλα που είχαμε αγοράσει εκείνη τη μέρα: ένα τιρμπουσόν, τέσ- σερα καινούργια μαξιλάρια, καθαριστικό για τα τζάμια, απορρυ- παντικό για τα πιάτα, δύο μικρές κορνίζες, καρφιά, σφυρί. Ύστε- ρα μετρήσαμε το ύψος των παιδιών και κάναμε τα πρώτα σημάδια στον τοίχο του χολ: 83 και 101 εκατοστά αντίστοιχα. Ύστερα καρ- φώσαμε δύο καρφιά στον τοίχο της κουζίνας για να κρεμάσουμε δύο πόστερ που είχαμε στα προηγούμενα διαμερίσματά μας ο καθένας: μια φωτογραφία του Μάλκολμ Χ, που είχε τραβηχτεί λίγο πριν από τη δολοφονία του, όπου φαίνεται να έχει το κεφάλι του ακουμπισμένο στο δεξί του χέρι και να κοιτάζει επίμονα κά- ποιον ή κάτι · η άλλη ήταν του Εμιλιάνο Ζαπάτα, που στεκόταν όρθιος, κρατώντας ένα τουφέκι στο ένα του χέρι κι ένα σπαθί στο άλλο, με μια ζώνη περασμένη απ’ τον ώμο του και τα φισεκλίκια φορεμένα σταυρωτά. Το τζάμι που προστάτευε τη φωτογραφία του Ζαπάτα ήταν ακόμη καλυμμένο από ένα στρώμα λίγδας –ή μήπως καπνιάς;– από την παλιά μου κουζίνα. Τις κρεμάσαμε και τις δύο δίπλα απ’ το ψυγείο. Ακόμα και μετά απ’ αυτό όμως, το καινούργιο διαμέρισμα εξακολουθούσε να φαίνεται πολύ άδειο, με πολύ άσπρους τοίχους, και το νιώθαμε ακόμη ξένο. Το αγόρι έριξε μια ματιά τριγύρω του στο καθιστικό, μασουλώ- ντας την πίτσα του, και ρώτησε: