Το αρχείο των χαμένων παιδιών

V A L E R I A L U I S E L L I 18 σια σε γλώσσες μητρόπολη του πλανήτη και χαρτογράφηση του συνόλου των γλωσσών που μιλούν οι ενήλικοι και ανήλικοι κάτοι- κοί της». Ήμασταν καλοί σ’ αυτό, απ’ ό,τι αποδείχτηκε · ίσως και παραπάνω από καλοί. Αποτελούσαμε μια τέλεια ομάδα οι δυο μας. Έπειτα, αφού είχαμε ήδη κάτι μήνες που δουλεύαμε μαζί, ερω- τευτήκαμε –απόλυτα, παράλογα, προβλεπόμενα και πέφτοντας με τα μούτρα, όπως θα ερωτευόταν η πέτρα το πουλί, μην ξέροντας ποιος ήταν η πέτρα και ποιος το πουλί–, κι όταν ήρθε το καλοκαί- ρι, αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Το κορίτσι φυσικά δεν θυμάται τίποτα απ’ αυτή την περίοδο. Το αγόρι λέει πως θυμάται ότι φορούσα πάντα μια παλιά μπλε ζακέτα που της έλειπαν μερικά κουμπιά και μου έφτανε ως τα γόνατα κι ότι μερικές φορές, όταν μετακινούμασταν με το μετρό ή με τα λεωφορεία –πάντα με τον παγωμένο αέρα να σφυρίζει γύρω μας–, την έβγαζα και τη χρησιμοποιούσα σαν κουβέρτα, σκεπάζοντας τον ίδιο και το κορίτσι, κι ότι μύριζε καπνό και τον φαγούριζε. Η απόφασή μας να συγκατοικήσουμε ήταν βιαστική – τσαπατσού- λικη, μπερδεμένη, επείγουσα και τόσο όμορφη και αληθινή όσο μπορεί να νιώθει κανείς τη ζωή όταν δεν σκέφτεται τις συνέπειές της. Γίναμε μια φυλή. Κι ύστερα ήρθαν οι συνέπειες. Γνωρίσαμε ο ένας τους συγγενείς του άλλου, παντρευτήκαμε, αρχίσαμε να υποβάλλουμε κοινή φορολογική δήλωση, γίναμε οικογένεια. ΑΠΟΓΡΑΦΗ Σ τις μπροστινές θέσεις: εκείνος κι εγώ. Στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου: το αποδεικτικό της ασφάλειας, η άδεια, το εγ- χειρίδιο του αυτοκινήτου και οδικοί χάρτες. Στο πίσω κάθισμα: τα δύο παιδιά, τα σακίδιά τους, ένα κουτί με χαρτομάντιλα κι ένα μπλε ψυγείο με νερό και ευπαθή τρόφιμα. Και στο πορτμπαγκάζ: μια μικρή θήκη με το ψηφιακό μου μαγνητόφωνο, ένα Sony PCM- D50, ακουστικά, καλώδια και έξτρα μπαταρίες · ένας μεγάλος σάκος με το πτυσσόμενο μπουμ του, μικρόφωνα, ακουστικά,