Το αρχείο των χαμένων παιδιών

V A L E R I A L U I S E L L I 16 από τη Νέα Υόρκη. Του πήραμε ωραία δώρα. Είχε πει κατηγορη- ματικά: «Όχι παιχνίδια». Το κορίτσι είναι πέντε, και εδώ και κάποιες εβδομάδες ρωτάει επίμονα: «Πότε θα γίνω έξι;». Ό,τι απάντηση και να της δώσουμε, θα τη βρει μη ικανοποιη- τική. Οπότε κι εμείς λέμε συνήθως κάτι διφορούμενο, όπως: «Σύντομα». «Σε λίγους μήνες». «Πριν προφτάσεις να το καταλάβεις». Το κορίτσι είναι η κόρη μου και το αγόρι είναι ο γιος του άντρα μου. Είμαι βιολογική μητέρα του ενός, θετή μητέρα του άλλου και μια de facto μητέρα εν γένει και για τα δυο τους. Ο άντρας μου είναι θετός πατέρας και πατέρας αντίστοιχα, αλλά και γενικά απλώς πατέρας. Επομένως το κορίτσι και το αγόρι είναι: ετεροθαλής αδερ- φή, γιος, θετή κόρη, κόρη, ετεροθαλής αδερφός, αδερφή, θετός γιος, αδερφός. Και, καθώς οι παύλες και οι μικροδιαφοροποιήσεις περιπλέκουν τις προτάσεις κάθε γραμματικής –τα «εμείς», τα «αυ- τοί», τα «δικά μας», τα «δικά σας»–, με το που αρχίσαμε να ζούμε μαζί, όταν το αγόρι ήταν σχεδόν έξι και το κορίτσι νήπιο ακόμη, υιοθετήσαμε την πιο απλή κτητική αντωνυμία «μας» προκειμένου να αναφερόμαστε στα δυο τους: τα παιδιά μας. Και κάποιες φορές: το αγόρι, το κορίτσι. Σύντομα τα δυο τους έμαθαν τους κανόνες της ιδιωτικής μας γραμματικής, οπότε υιοθέτησαν τους γενικούς όρους Μητέρα και Πατέρας ή ενίοτε πιο απλά ακόμα Μαμά και Μπαμπάς. Και μέχρι τώρα τουλάχιστον το οικογενειακό μας λεξι- κό καθόριζε το πεδίο και τα όρια του κοινού μας κόσμου. ΠΛΟΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕ ΙΑΚΗΣ Ι ΣΤΟΡΙΑΣ Ο άντρας μου κι εγώ συναντηθήκαμε πριν από τέσσερα χρόνια, καθώς καταγράφαμε το ηχητικό τοπίο της πόλης της Νέας