ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ 19 προς τη σκόνη. Λίγοι από τους συµπατριώτες µου είναι σε θέση να γνωρίζουν τι σηµαίνει αυτό· κι ούτε χρειάζεται να θελήσουν να το µάθουν, µιας και η συχνή µεταφύτευση ίσως είναι ωφελιµότερη για το είδος. Αυτό το αίσθηµα όµως έχει και την ηθική του διάσταση. Η µορφή εκείνου του αρχικού προγόνου, που η οικογενειακή παράδοση την έντυσε µε ένα αόριστο και σκοτεινό µεγαλείο, ήταν παρούσα στην παιδική φαντασία µου από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου. Ακόµη µε στοιχειώνει και µου δηµιουργεί αισθήµατα σπιτικής θαλπωρής για το παρελθόν, πράγµα που δεν θα µπορούσα ούτε κατά διάνοια να ισχυριστώ ότι αισθάνοµαι για την πόλη στην παρούσα φάση της. Φαίνεται πως διεκδικώ το δικαίωµα να λέγοµαι ντόπιος µάλλον χάρη σ’ εκείνο τον γενειοφόρο πρόγονο µε τη βλοσυρή όψη, τον µαύρο µανδύα µε τη ζιµπελίνα και το κωνικό καπέλο –αυτόν που ήρθε εδώ τόσο νωρίς, µε το σπαθί του και µε τη Βίβλο του, και διάβηκε τον άφθαρτο ακόµα δρόµο µε τόση αρχοντιά και τόσο επιβλήθηκε σαν άντρας του πολέµου και της ειρήνης– παρά χάρη σ’ εµένα, που το όνοµά µου σπάνια αναφέρεται και που ελάχιστοι γνωρίζουν το πρόσωπό µου. Εκείνος υπήρξε στρατιώτης, νοµοθέτης και δικαστής. Υπήρξε ηγετική µορφή της Εκκλησίας. Είχε όλα τα γνωρίσµατα των Πουριτανών*, και τα καλά και τα κακά. Υπήρξε και αµείλικτος * Οπαδοί προτεσταντικής κίνησης του 16ου και του 17ου αιώνα, που υποστήριζαν την εκκαθάριση της αγγλικής εκκλησίας από στοιχεία του καθολικισµού και υιοθετούσαν µεγάλη αυστηρότητα στα ήθη και θρησκευτική πειθαρχία.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=